Als alles klopt

Er zijn momenten, periodes dat alles klopt en op zijn plek valt. 'Hoe begin je aan een verhaal, hoe bouw je het op?' daarover ging het vorige bericht. Een dag later volgde ik een workshop over beeldtaal op de NDSM-werf en verdiepte me daar in de overeenkomsten en verschillen tussen verhalen en films. In de pauze dwaalde ik over de NDSM-werf en schoot wat plaatjes. Er valt daar zoveel te zien, ook als je naar buiten kijkt door een vuil raampje. Kijk en lees ook hier, op ilovenoord.

Groeiend aantal bezoekers

Vanmiddag was het weer tijd voor Het Hart op de Tong in het Zonnehuis. Verhalen, gedichten en muziek kwamen bij elkaar. Grappig, ontroerend, aangrijpend zelfs. Een samenkomen van mensen, uit Tuindorp Oostzaan, maar ook uit andere delen van Noord, Amsterdam en de rest van Noord Holland. Mensen die het praatje van Henny Buiter op Radio Noord Holland hadden gehoord, buurtreporters van Noord Verandert! en deelnemers van Schrijven als Levenskunst... Het aantal bezoekers en vertellers groeit. Ik gloei als ik zie hoe sommigen gretig naar de microfoon stappen om hun verhaal te vertellen, maar nog meer als ik zie hoe anderen een drempeltje overwinnen en dan iets persoonlijks vertellen. Vandaag heeft Lennert Ras voor Noord Verandert! gefilmd. Hij heeft prachtig materiaal verzameld. Wat een heerlijkheid om het schrijven, vertellen, filmen en mensen bij elkaar te brengen.

Lovely begeleidt; Henny vertelt

Sam en Peter demonstreren hoe je rustig wordt,
met een pauwenveer

Tipje van de theorieberg

Het schrijven van korte verhalen (fictie)

De cursus 'Schrijven als levenskunst' bij het Humanistisch Verbond is vooral bedoeld om deelnemers het plezier van het schrijven bij te brengen door middel van prikkelende oefeningen. Mijn recept is: 'Schrijven, dagelijks!' Hoe meer je schrijft, hoe makkelijker het gaat. De groep geeft elkaar op een prettige manier feedback, waardoor je je eigen 'stem' en kwaliteiten ontdekt en versterkt.

Toch komt regelmatig de vraag naar wat meer theorie en tips. Hoe begin je aan een verhaal, hoe bouw je het op? Bij deze wat globale informatie.

Hoe begin je?

1. Er zijn schrijvers die van tevoren al het verhaal in hun hoofd hebben. Zij maken een synopsis of samenvatting en werken aan de hand daarvan het verhaal uit.
2. Bij de meeste schrijvers (iedereen heeft natuurlijk zijn eigen werkwijze) schrijft het verhaal 'zichzelf' gaandeweg. Zij beginnen met een idee, of een situatie en van het een komt het ander. Zij weten zelf dus van tevoren niet hoe het verhaal afloopt.
3. Een combinatie (zo werk ik): je hebt een idee voor het verhaal, begint te schrijven en loopt op een gegeven moment vast. De verhaallijnen raken in de knoop, je vraagt je af of alle personages noodzakelijk zijn om het verhaal te vertellen etc. Maak dan een raamwerk van wat je hebt, en hoe je verder wilt. Hoeveel hoofdstukken, welke personages, wat gebeurt er op welk moment. Dit helpt bij het verder uitwerken van je verhaal.

Hoe bouw je het verhaal op?

1. Allereerst moet je de situatie neerzetten. Waar bevinden we ons in het verhaal, wie zijn de belangrijkste personen, wat drijft hen (waarom doen ze wat ze doen?), wat is er aan de hand? Je kunt dit beschrijvend doen, maar ook door 'met de deur in huis' te vallen. De lezer komt meteen in een scène met dialoog terecht. De uitdaging is om met weinig informatie de lezer het verhaal in te trekken, waardoor die nieuwsgierig wordt hoe het verder gaat.
2. Als je de situatie en personages met hun drijfveren hebt neergezet, kun je verder uitwerken, waar het wringt of botst. In de meeste verhalen gebeurt 'iets ergs'. De drijfveren van de verschillende karakters botsen. Laat dit zien aan de hand van situaties, scènes, met dialogen. De ontwikkeling van het conflict is het geraamte van je verhaal. Je kunt vooruitwijzen naar de afloop, maar ook de spanning opbouwen door het verhaal verschillende wendingen te geven.
3. Na de ontwikkeling volgt de ontknoping. Op de een of andere manier komt er een oplossing van het conflict. Dit hoeft natuurlijk geen 'happy end' te zijn. Eén van de personages kan als 'winnaar' uit de strijd komen, of er zijn alleen 'verliezers'. Een 'open einde' laat de meeste ruimte voor de verbeelding van de lezer. Vaak is er ook een verrassende wending of een oplossing die uit de lucht komt vallen. Dit wordt 'Deus ex machina' genoemd. Het gevaar is, dat die oplossing dan overkomt alsof die er aan de haren bijgesleept is.

Dit zou meer houvast moeten geven bij het schrijven van je verhalen. Voor mezelf is dit ook een aansporing om meer gestructureerd verder te gaan met schrijven. Succes iedereen!

Blik-op-kunst

Hobbymuseum

Welkom bezoeker! Dank voor uw begrip

voor het verzorgen van deze rondleiding

door Blik-op-kunst, uw gidsrobot. Blik

beschikt over de juiste netwerkcontacten

en zeurt niet over salaris. Hij vreet stroom.

Volgt u Blik naar de eerste zaal: onze

collectie prehistorische hobby's. Sta even stil

bij de postzegelverzamelaar. Uitgestorven,

in hetzelfde tijdperk als de postbode. Er was

een tijd waarin mensen in uniformen met

karretjes langs huisdeuren gingen. Waarom?

Zij schoven handgeschreven documenten

door langwerpige openingen. Als betaalmiddel

plakte men kleine gekleurde papiertjes op

die documenten. Elk land had zijn eigen

papiertjes. De uiterst primitieve hobby bestond

eruit zoveel mogelijk verschillende papiertjes

te verzamelen. Stelt u zich dat eens voor!

Resten alleen nog zijn hulpstukken: de pincet

en het vergrootglas, plus een handvol zegels.

De attributen van de postzegelverzamelaar bevinden

zich tussen die van de kanariekweker en het aquarium.

Wij haasten ons naar de linkerzaal: het domein

van de zogeheten kunstenaars. We zijn er trots op

dat we nog enkele levende exemplaren hebben

weten te bemachtigen. Ziet u hoe wanhopig

de musicus geluid probeert te krijgen uit de tralies

van zijn kooi? Alles gebruikt hij, zijn nagels en tanden

sinds hij zijn geldverslindende instrument heeft

moeten verkopen. Pathetisch, vindt u niet?

Het is geniaal hoe de schilder zonder zijn gebruikelijke

palet tot een waaier van kleuren komt: pisgeel, bloedrood,

poepbruin... Stinkt het? We gaan verder, langs de dode

dichter, de danseres, de beeldhouwer en de acteurs.

Van de laatste soort hebben wij met gemak een mannelijk

én een vrouwelijk exemplaar kunnen vinden. Het voordeel

van acteurs is dat zij ingezet kunnen worden in de meer

rendabele sectoren van de samenleving. Naadloos

voegen zij zich in de rol van politicus of zakenman.

Daar heeft de maatschappij wat aan.

De laatste zaal, ons pronkstuk: de handelaar in derivaten.

Zijn bestaan wordt bedreigd, dus Blik verzoekt u om

een financiële bijdrage, zodat deze tak van sport behouden

blijft. Kijkt u nu eens hoe hij zich een virtuoze vorm van

mime heeft eigen gemaakt, waarbij hij met mond en handen

een soort van - ja wat is het? Een bol suggereert. Hij blaast,

doet zijn handen verder uit elkaar, waardoor de bol

lijkt te groeien. Wat een superieure suggestie!

Speciaal voor hem heeft het museum een oventje

aangeschaft. Kijk! Daar manoevreert hij zijn luchtbel

kunstig in de oven. Knap hè? Op het werkblad naast

de oven liggen zijn eerdere baksels. Wat?? U ziet

ze niet? Wacht even, ik ben vergeten de speciale

derivatenbrillen uit te delen. Alstublieft! Hier zijn ze.

Applaus voor deze meesterwerken! Het zou toch eeuwig

zonde zijn als die verloren gaan? 

27 oktober 2010

Poeslief op de mat

Dat is smullen: vanmorgen plofte er een lekker pakketje poezenpoëzie op de mat. Henk van Zuiden, die van de Windroosreeks en vele bloemlezingen, stelde deze keer 'Poeslief' en 'Hondstrouw' samen. De mooiste poezengedichten, van onder andere Annie M.G. Schmidt, Drs P (van Poes?), Ivo de Wijs, Rudy Kousbroek, en twee van mijn gedichten over het bonte duo Loesje en Droppie. Zo leeft Droppie zaliger verder in de poëzie. En Loesje likt haar pootjes en haar nieuwe 'zusjes' Dot en Lucifer af. 

Hondengedichten zijn natuurlijk ook prachtig, maar daar hebben Loesje, Dot en Lucifer niet zoveel mee. Vannacht werd ik plotseling wakker van een grommende en blazende Lucifer. Zou zij een boze droom gehad hebben? Van zo'n grommend, blaffend en kwispelstaartend wezen misschien? 

Crisiskunst 4e editie

De kassa van het Poldervisduo cq. -trio

Momenteel wissel ik de zondagmiddagen af tussen het Hart op de Tong (Zonneplein), en Crisiskunst in de Noorderparkkamer. Vanmiddag bood ik een miniworkshop aan bij de Noorderparkkamer: schrijf je eigen crisisgedicht. Er was lekkere muziek bij: het Poldervisduo, dat op een gegeven moment werd aangevuld tot een trio.

Filmmaker Harro Henkemans schrijft gedicht

Harro filmt de middagen met crisiskunst. Vandaag filmden wij elkaar tijdens de workshop. Hij wil zijn gedicht in het filmpje verwerken. De filmpjes over de andere middagen kun je hier zien. Ze zijn heel mooi gemaakt!

Juliano haalt zijn inspiratie uit chocolademelk

Bladerdag (natuurklasje)

Met jonge kinderen van de natuur genieten, hen er iets over leren, én hen er over laten schrijven, daar zit wel iets van een uitdaging in. Voor die uitdaging sta ik iedere donderdagmiddag met mijn naschoolse natuurklasje. Buiten ravotten, wroeten en ontdekken vinden ze heerlijk, die stuiters uit groep 3 en 4. Ze luisteren graag naar de gedichtjes die ik voorlees en naar de dingen die ik over plantjes en beestjes vertel. Ze bestuderen de meegenomen plantjes en beestjes met een vergrootglas; tekenen en knutselen doen ze graag en nou vooruit, omdat de juf het zo graag wil schrijven ze er nog wat bij ook.

Vantazie
Juf begrijpt dat wel, want ze beginnen nog maar net te schrijven en daaraan wordt in de gewone lessen al veel aandacht besteed. Dus naschools willen ze iets leuks. Maar schrijven kan juist heel leuk zijn! Ik zeg erbij dat ik een rare juf ben, want ik vind het niet erg als ze foutjes maken. Het gaat juist om het plezier erin, en het gebruik van de 'vantazie' zoals een meisje uit groep drie het schrijft. Hoe stimuleer ik dat?

Gisteren deed ik het met herfstblaadjes. Ik las een herfstgedicht voor kinderen en gaf ze een papier met allemaal verschillende bladvormen. Buiten moesten ze zoveel mogelijk verschillenden bladeren zoeken: verschillend van vorm, van kleur en met verschillende bladranden. Ze vonden van alles, van eiken- tot paardenbloem- tot duizendblad. De bladeren werden op tafel uitgespreid en met de vergrootglazen bestudeerd. Er zaten ook handvormige bladeren tussen, en juf vertelde nog iets over nerven.

Achterstevoren
Sommige kinderen gingen de bladeren op het papier inkleuren, andere tekenden op een los vel of in hun schrift. 'Schrijf de kleuren op, en de vormen, en wat voor randjes de blaadjes hebben', zei juf. Er kwam wel iets uit. Die tekstjes zullen in een boekje gezet worden, met tekeningen en foto's erbij. Een jongetje van zes schreef een gedicht met drie keer het woordje 'pik' erin. Juf: 'Wat jammer dat je het achterstevoren schrijft.' Hij tekende er een prachtige kip bij.

Zonneplein, Zonneplein, Zon- Zon- Zonneplein

Uw blogster is blij, dolblij, want er is goed nieuws over het Zonneplein. Het gaat meer en meer stralen en dat blijft ook zo, als het aan de buurt, de bewoners, de Stichting Broedstraten, woningbouwvereniging Ymere, het Stadsdeel Noord, aan Peter Faber en aan ondergetekende ligt. Het goede nieuws bereikte mij net via Twitter: het Stadsdeel Noord heeft groen licht gegeven om van het Zonneplein een theaterstraat te maken. Dat is niet meer dan logisch, want er zijn al twee theaters op het plein. Wist u dat? Het Zonnehuis en Theaterstudio Zonneplein

Door meer en meer theater- en aanverwante activiteiten aan te trekken, komt het plein meer tot leven en zullen er meer bezoekers komen. De hele buurt en de ondernemingen aan het plein zal daar van opfleuren, dat weet ik zeker.

Eerder dit jaar maakte ik een filmpje over het plein, om te laten zien hoe leuk en levendig het er kan zijn. In de hoop dat die verandering zou doorzetten... Het filmpje is klaar, is hier te bekijken en op Noord Verandert! Morgenavond om 18.45 uur is er ook een item aan gewijd in het programma Buurt op AT5. Lang leve het Zonneplein!

Neuspeuteren en loslaten

Het Hart op de Tong: zondag 17 oktober

Hoe verloopt een middag 'Het Hart op de Tong?' De mensen komen nieuwsgierig binnenwandelen om te luisteren naar de verhalen. Door te luisteren komen er andere verhalen boven borrelen. Vanmiddag waren dat onder andere verhalen over de eerste ontmoeting van geliefden; over verschillen tussen Suriname en Nederland en over neuskeutels en ander lichamelijk afval. Uiteindelijk heeft bijna iedereen wel een verhaal dat hij kwijt wil.Verhalen en mensen ontmoeten elkaar en dat maakt gelukkig!

Harry: Er was eens een koning die in zijn neus peuterde...

'Lovely' muziek en zang

Roy: we moeten meer loslaten




Vanaf nu iedere twee weken, dus de volgende keer is zondag 31 oktober. Plaats: Theaterstudio Zonneplein, Tuindorp Oostzaan. Tijd: 14.00 - 16.00 uur.

Sonnet over mijnwerkers

Goud winnen

Jorge houdt van mineralen

verloor drie vingers in de gangen

blijft desondanks afdalen

in de mijnen, het verlangen

naar goud en koper wint

boven stampt men ongedurig rond

door zucht naar schittering verblind

er gaat een rilling door de grond

'Het gesteente dat wij vinden,'

mompelt de kompel binnensmonds

'beheerst de mensen bovengronds

hoezeer de gangen ons verbinden,

wat wij hebben onder de aarde

is boven nog van weinig waarde.'

16 oktober 2010

'Los 33' - de geredde mijnwerkers in Chili

Kroosscheppen met latexverfrollerbeugelbidonhouderpantykousnetjes

Jaja, juf heeft wat over voor haar natuurklasje. Op woensdagavond in de schuur op zoek naar bruikbare spullen om schepnetjes van te maken. De pantykousjes had ze al bedacht, maar nu nog stokken en  ringen of beugels om de netkousen aan vast te maken. Ah! Er is in het verleden flink geverfd en gerold, dus er staan nog lange stokken, stelen om de verfrollers aan vast te maken. Misschien kunnen die beugels (zonder de rollers) ook wel... Maar nu iets ronds, dik ijzerdraad of zo. Hmmm, wat ligt hier? Exje heeft zijn racefiets wel opgehaald, maar nog wat accessoires laten liggen. Een houdertje voor een bidon, twee houdertjes zelfs! Juf schrobt wat latexverf weg en frummelt met stukjes ijzerdraad twee perfecte schepnetjes met superlange stokken.

Donderdag: het natuurklasje bestaat nog steeds uit vier kinderen. Juf legt uit dat er samengewerkt moet worden. Vier kinderen: twee dragen de schepnetten, twee de bakjes met water. Samen kroos en beestjes uit de sloot scheppen en in de bakjes doen. En streng verboden in de sloot te vallen! Het samenwerken lukt goed, dat is een haalbaar leerdoel. Kroos scheppen ook en misschien wel beestjes. Terug in de klas de vergrootglazen erbij en eindelijk de microscoop. Oeps, geen afdekglaasjes. Het valt niet mee om met het spiegeltje licht te vangen. Geen succes, die microscoop. Maar wel veel kroos, op tafel, op de vloer.Geen beestjes. De kinderen tekenen het en schrijven: 'ik haat kroos'. Okee dan. Volgende week een nieuw onderwerp. Zeker geen kroos.

Aan de weg timmeren met de billen bloot

Als je schrijft en publiceert en daarbij ook nog schrijfdocent bent - zoals ik - moet je commentaar op je werk incasseren. Het blijft spannend om reacties op je werk te ontvangen, of die nou 'kritiek' genoemd worden, of 'feedback' of 'tips', of ze rechtstreeks gepresenteerd worden, met de botte bijl of met een strik erom. Als je wilt je groeien in je werk door van anderen te leren, moet je ermee om kunnen gaan. Persoonlijk vind ik het weleens lastig. Met name die botte bijl blijft pijnlijk. En zo'n strik is lief bedoeld, maar leidt ook af van de werkelijke boodschap.

Kritiek ontvangen
Het incasseringsvermogen varieert met de luim van de interne criticus. Dat is de stem in je hoofd die zegt dat je weer eens waardeloze bagger hebt geproduceerd, of juist een geniale tekst. Reacties van anderen liggen daar altijd ergens tussenin. Ze zijn dus teleurstellend, of juist een opsteker. Een evenwichtig mens blijft na een teleurstelling niet lang in de put zitten en gaat na een opsteker niet naast zijn schoenen lopen. Ben ik een evenwichtig mens? Ook dat varieert. Ben ik een eiland? Nee. Wil ik beter leren schrijven en lesgeven door fouten te maken en kritiek te incasseren? Ja! Dus: opkrabbelen en doorkrabbelen!



Kritiek geven
Aan het ontvangen van kritiek kan je dus een hele kluif hebben. Daarom is het belangrijk om die zorgvuldig te geven. In hulpverlenersland - waar ik dertien jaar heb doorgebracht - is het woord kritiek zelf al lang uit den boze. Daar spreekt men liever van positieve of negatieve feedback. Er zijn ook regels voor het geven van feedback. Kort gezegd komt het erop neer dat het altijd beter werkt om gewenst gedrag te belonen (positieve feedback) dan om ongewenst gedrag te bestraffen (negatieve feedback). Positieve feedback is veel makkelijker op een zorgvuldige manier te geven. Wie houdt er nou niet van een compliment? Daar groei je letterlijk en figuurlijk van en je wilt dat succes wel vaker bereiken. Zorgvuldige negatieve feedback is een stuk ingewikkelder. Voor je het weet is iemand erg boos of verdrietig en kan dan even helemaal niets produceren, gewenst of ongewenst.

Tijdens de schrijflessen ben ik er als docent vooral op gericht om de eigenheid van de schrijvers te stimuleren en hun kwaliteiten te prijzen. Soms zegt mijn innerlijke criticus dan, dat ik 'kritiekloos' ben, of 'soft'. Maar het is de enige manier waarop ik met mensen (kinderen en volwassenen) kan werken. Omdat het bij me past, maar ook omdat ik ervan overtuigd ben dat het de enige effectieve manier van leren is. Wie veel schrijft, en aanmoediging krijgt voor de kwaliteit en de eigen toon, leert steeds beter en eigener schrijven. Schrijven is een werkwoord, dus ook hier verwijs ik naar bovenstaand recept.

Noorderparkzon

Het winkeltje van Wilma de dichteres stond vanmiddag in het Noorderpark. Er werd Crisiskunst vertoond, gemaakt en verhandeld. De goddelijke najaarszon was helemaal gratis. Iedereen liep te stralen, van eenjarigen die net beginnen te leren lopen, tot honderdjarigen die het al bijna niet meer kunnen. 

Het meest geniet ik op zo'n dag van de gesprekjes, ontmoetingen met andere Noorderlingen. Waarbij ik mijn folders van het Zonneplein uitdeel en af en toe een bundeltje verkoop. Op het podium heb ik een paar van mijn gedichten voorgedragen. 'Noordgedichten' natuurlijk.

Poepmachien

Schijt aan

Delvoye heeft een grote interesse in het banale, zoals excrementen

hij expliceert: zodra de neus en ogen het hebben waargenomen,

gaat hier het voedsel in. Dit gat met smaak en speeksel kauwt

Mijn kattenfoodprocessor snort en smikkelt, drie op een rij

als er genoeg is maken zij een graafbeweging

uit de tijd van jacht en schaarste

Slik! De slokdarm is een tube die in de maag wordt leeggeknepen

brokken plonzen in het maagzuur. Er borrelt wat. De weke, aangevreten massa

zakt door een doolhof licht doordringbare worsten

twaalf vingers wringen het produkt naar buiten

Drollen ontsluiten de kring, ze vallen...

Nee! Niet op de mat verdomme, niet op het kleed

doe dat op de bak, of buiten! Delvoyes shit

wordt duur betaald. Hier stinkt het.

9 oktober 2010

'Most people don't give a shit about shit'

Krooshengelen (natuurklasje)

Zo gaat dat met kinderen: juf heeft een plannetje: beesten en spinnenwebben maken van kastanjes, houten prikkers en draad. De kinderen willen het allerliefst naar buiten. Er wordt één spin en één spinnenweb gemaakt, verder knutselen ze hengels van stokjes en draad. Papieren vissen dienen als aas. Dan gaan we eindelijk naar buiten om te vissen. Er wordt veel kroos gevangen. Volgende week gaan we meteen  naar buiten, met schepnetjes kroos en beestjes vangen. En dan gaan we, heus echt, eerlijk beloofd, de microscoop gebruiken!

Elke dag wel iets te schrijven of te filmen

'Winkeltje' op de buurtmarkt

Dat u niet denkt dat ik niets meer meemaak, of niet meer schrijf: het bloggen schiet er wel eens bij in tussen het stempelen en vreemde kastanjebeesten maken met kinderen uit groep 3 (SEP-kunst), een verslag schrijven van de buurtmarkt met hondenmodeshow voor ilovenoord, Schrijven als Levenskunst bij het Humanistisch Verbond, nadenken over een nieuwe Klassieker voor Meander, een verslag schrijven voor de werkgroep theaterstraat Zonneplein, monteren voor Noord Verandert, de vertoningsavond bijwonen in Museum de Noord, een kastanjeles voorbereiden voor het natuurklasje in de Molenwijk... Daarbij komen nog: het opvoeden van kleine boefjes met snorharen die het begrip 'kattenbak' iets te ruim opvatten, een lichte Twitterverslaving en een afgebroken trapper van mijn fiets. Zo krijg je ook een blogbericht vol. En een week.

Vertoningsavond Noord Verandert! Museum de Noord

Vergeet de oneindige ruimte

Achter is het veilig

Op een slordige stenen driehoek

staat een grenen, door regen

vergrijzend vierkant op poten

rondom beginnen de bollen

toegedekt aan hun winterslaap

asters en heide waken zo lang

Hier zijn buren welgezind

een verliefde hond, mijn katten

in de schaduw heerst vrede

Waar ik vóór bieten ging halen

voor het avondmaal, een laatste

courgette, nog wat rozen

Daar schijnt de zon

houdt het gevaar zich schuil

in geparkeerde auto's

een verborgen wapen

vergeet de oneindige ruimte

in de schaduw is het veilig

3 oktober 2010

Kleding, gedichten en aangeklede hondjes

Quincy en ik

Het was weer buurtmarkt 'Home Made' van der Pek met als thema 'mode', dus er werd verkleed, genaaid, versteld en gedicht. En er moesten kleine hondjes in de kleren. Zielig, maar eerlijk gezegd ook wel grappig.

Andrea van De Kleine Naald

Kruimel

Mode en poëzie: een gat in de buurtmarkt

Ik heb weer zo'n zin in morgen: buurtmarkt van der Pek gaat deze keer over mode. Dat is bepaald niet mijn onderwerp, maar ik heb - in overleg met mededichter Quinsy - iets geks bedacht: poetry patches, een gat in de markt! Ik weet dat er merkspijkerbroeken zijn, waar uren aan wordt gewerkt om ze er oud uit te laten zien en om er de juiste 'slijtgaten' in te maken. Voor die broeken wordt grof geld betaald. Waarom zou het dan geen mode kunnen worden om in ongewenste gaten stukjes poëzie te naaien? Morgen gaan we het concept uitproberen op de buurtmarkt. En er gebeurt daar nog veel meer leuks. Lees hier meer.

En nu wat prototypjes van de poëzielapjes: