Er zit iets onder de kast...

Loesje weet nog van niets

Misschien droomt ze nog van toen, samen

Maar er zit iets onder de kast

Het kijkt nieuwsgierig naar buiten

Het is nog maar zo klein

Of...? Zijn het er twee?

Ze wonen nog een paar weken bij mama (achter je!)

Met nóg een zusje en een broertje

Kijk maar naar ze uit, Loesje!

Dat doe ik ook!

En haar vergeten we nooit!

Afgekloven puntmutsen

Voor de komende tijd heb ik met mezelf afgesproken om twee uur per dag aan mijn roman te werken. Afgelopen november produceerde ik 50.000 woorden tijdens National Novel Writing Month - NaNoWriMo. Die onder tijdsdruk geschreven tekst heb ik tot nu toe laten rusten, omdat er andere dingen te doen waren, maar ook om afstand te nemen van dat materiaal. Nu zijn dus de tijd en de zin gekomen om ermee aan de slag te gaan. Ik houd iedereen op de hoogte, niet alleen op dit weblog, maar ook op Twitter en Facebook (onder andere).

'Proza is ook een goed middel tegen depressies'

En dan kriebelt intussen het poëzie schrijven door. Aanstaande zaterdag sta ik weer op die heerlijke Van der Pekmarkt. Deze keer met het thema 'Tuinkabouters en groene vingers'. Ik stel zelf een boekje met groene  gedichten samen. In de loop der jaren heb ik er daarvan heel wat geschreven. Speciaal voor de gelegenheid vandaag:

Niet bij mij!

Ze komen er bij mij niet in die jongens

ik haat ze met hun domme koppen

en afgekloven puntmutsen

zoals ze die hengeltjes vasthouden

met een gaatje in hun handen, zo nep

zo Sinterklaas, of paashaas

In mijn tuin staan planten

er sluipen poezen, kruipen regenwormen

en ander ondergronds gedierte

er vliegen bijen, vlinders, pluizen

zaden springen uit hun schil

stengels klimmen, bloemen draaien

naar de hemel

U doet maar:

Platte ganzen in het venster

versteende laven die de ramen lappen

bekladde dakpannen naast de deur

gevlochten kransen met kunstbloemen

plastic vlaggetjes met Holland Hup

windmolens op schaal, ik vecht ertegen

dus ook geen tuinkabouters, niet bij mij!

30 juli 2010

Geen discussie, punt

Het D-woord

Geen dogma, dokter of deskundige

geen donder doe je eraan

nee, geen depressie = restant gerichtheid

op gehalveerd geluk, geen decolleté,

geen dollekervel in het diner,

geen deegwaren met digitalis

Geen defect of dispositie,

geen doodswens - domweg ongelukkig

geen dikke huid, geen deuk

in een pakje boter, geen duik

in de dieperik, geen dameskransje

of verband, zelfs geen dalai lama

Geen drugs, geen drank, geen dansles,

geen denkbeelden van debielen,

geen debat, geen dingen uit de dictionaire,

geen dank, wel daden, doorgaan:

discipline, geen discussie, punt

28 juli 2010

Tuindorp weetje

Uit de Volkskrant van afgelopen zaterdag, naar aanleiding van het overlijden van Willem Breuker. Ik ben benieuwd hoeveel inwoners van Tuindorp Oostzaan zich dit nog herinneren...

Snoeiwoede

Doornenkroon

In de tuin zoek ik vrede.

Een moeder roept: 'Hou toch eens op

met dat gedrag van je!'

Hoe verstaat een driejarig meisje dat?

Als je 'draak!' genoemd wordt,

en 'darm!' wat heb je dan gedaan?

Midden in de zomer een winterhart,

een wereld vol uitingen waar ik

niet om gevraagd heb. Er woekert wat.

Als je de mensen leert kennen

ga je van tuinieren houden: verstop

buren achter struiken en pioenen;

ontwar rozen, jasmijn en kamperfoelie

netels blijven branden, stekels steken.

Weltschmerz, snoeiwoede, eelt kweken.

26 juli 2010

Wandeling door Noord met geluid

Buuf en ik trokken vandaag naar de Tolhuistuin voor de start van de wandeling door Noord, gemaakt door Soundtrackcity. Chris Keulemans, directeur van de Tolhuistuin, hield een inleidend praatje, daarna gingen de koptelefoons op en luisterden wij al wandelend naar meisjes van de Meidenclub van buurthuis de Meeuw.

De meisjes hadden op de wc - helemaal privé - vragen beantwoord  en opgenomen. Van deze opnamen zijn grappige, ontroerende en vreemde verhalen en geluidscomposities gemaakt. Bij het luisteren naar de meisjes liepen we langs allerlei verrassende plekken in de Van der Pek- en de Vogelbuurt. 

Na afloop dronken we koffie op het IJplein bij Al Ponte. Jan Donkers, de auteur van Zo dicht bij Amsterdam vertelde ter afsluiting over zijn jeugd in Noord en over zijn boek. Weer een hoop geleerd over Noord! Ik zou graag zo'n geluidswandeling maken over Tuindorp, met kinderen van hier.

Terrein veroveren

De klad zat erin: het weblog, de tuin, het leven... Dat gebeurt af en toe, maar zoals eerder gezegd en geschreven: ik heb een diploma opkrabbelen voor gevorderden. Na de luie warmte is het aangenamer weer geworden en heb ik de tuinen - drie stuks - maar weer bij hun kladden genomen. Even aanpoten, maar altijd rustgevend en met resultaat: tien+ vuilniszakken met rommel, groeiende tomaten, bietjes en courgettes. Kruiden en bloemen, bijen en vlinders. Tijd voor een gedicht, en wat foto's van wat er allemaal wèl in een tuin thuishoort:

Landje veroveren

Iemand heeft hier in het verleden 
zeer creatief gestreden tegen 
regenwormen en plantenleven

Een kunsttapijt met naalden
vastgebreid, een wandelpad
van vuilniszakken, daarnaast
houten borden als stapstenen
plastic bloemen bloeiden overal

Ik wist niet waar te beginnen
haalde dat tapijt eerst uit
groef borden op, en zakken 

Nog steeds wied ik verlepte nepplanten
gooi schelpen en stenen tot een rotstuin 
bevrijd aarde, planten, ongedierte, 
maak meer tuin en meer van mij 

16 juli 2009

Oostindische kers

Bladeren van de biet

Dille

Lathyrus

Opkrabbelen voor gevorderden

't Kan verkeren - Appels en peren II

Die borst is heen, dat is verwerkt

in een gedicht, maar evenwicht

is tijdelijk. Van poëzie koop je

helaas geen pindakaas

Jij verdween, de helft

van onze katten stierf

ik haalde mijn diploma

opkrabbelen voor gevorderden

De mensheid troost niet

dus spaar ik steen voor steen

leg eenzaam het gewicht

van vrijheid in de schaal,

de kracht van mijn creaties,

dat diploma. Nog even

en ik ben weer op de been.

17 juli 2010

Lees hier het oorspronkelijke 'Appels en peren'. En in mijn bundel Nageljongenstraat natuurlijk.

Ergens bij horen

Bij tijd en wijle bespringt mij het gevoel er niet bij te horen. Dat is een akelig gevoel. En al doet de omgeving nog zo zijn best om het tegen te spreken, het gevoel laat zich niet zo 1-2-3 wegpraten of -denken. Het zit heel diep en is al vroeg gevormd. Niks aan te doen. De ervaring heeft geleerd dat het alleen overgaat door erdoorheen te gaan. Tijd, rust en troost verzachten de pijn. 

Troost putte ik vanavond uit het programma Nikè van Lennete van Dongen. Het raakte mij hoe zij haar gemis heeft vormgegeven. En hoe zij het kleine clubje vrouwen in het publiek bedankte dat hetzelfde gemis kent. Ik hoor daar ook bij. Bedankt Lenette!

Herkenning en troost haal ik soms ook uit de krant. De Volkskrant bijlage van afgelopen zaterdag (10/7), thema Schone Schijn: De diepste menselijke behoefte is gerespecteerd en gewaardeerd te worden, zei de aartsvader van de psychologie, William James, al in de vorige eeuw. En: 'We lijden aan een aangeboren onzekerheid over onze kwaliteiten, met het gevolg dat wat anderen van ons vinden bepalend wordt voor de manier waarop we onszelf zien', schrijft de Zwitserse filosoof Alain de Botton in Statusangst. De Botton vergelijkt ons ego met een lekkende ballon die voortdurend speldenprikjes incasseert. Om opgeblazen te blijven heeft het ego stroompjes liefde nodig, in de vorm van bevestigingen: 'Je bent slim', 'je bent succesvol', 'je bent belangrijk'. De ballon vult zichzelf na een complimentje, maar krimpt net zo makkelijk weer na kritiek. Daarom voelen we ons door een enkele afwijzing een onnozele mislukkeling of een miskend talent.

En uit twee columns van Max Pam in de afgelopen tijd. Ik zond er vandaag een brief over naar de Volkskrant:

Geachte redactie,

Ik ben blij met de laatste columns van Max Pam over de emoties rond het WK voetbal. De toon doet me denken aan het televisieprogramma 'De woestijn leeft,' dat hij jaren geleden samen met Jeroen Henneman presenteerde op AT5. Met nauwelijks verholen ironie werden de lelijkheid en onzin van stedenbouw en architectuur getoond en van droog commentaar voorzien.

Dezelfde toon treft mij in Pams tekst over de kleur oranje en in 'vreugde & verdriet' van vandaag. De droge verbazing over zoveel tweede- en derdehands emoties rond de prestaties van een aantal sportlui doet mij glimlachen. Want net als al die mensen die meeleven, -feesten en -lopen in het oranje wijgevoel, heb ik behoefte om ergens bij te horen: bij het deel van de bevolking dat niets begrijpt van de heftige gevoelens over de winst en het verlies van derden.
  

In de meest beschaafd gewaande kringen heb ik in de afgelopen tijd mijn kaken op elkaar geklemd. Ik wil niemands plezier bederven, maar word inderdaad agressief van al het oranje om me heen. En erger me aan de primitieve opvatting van feestvieren (zuipen en brullen in de meest idiote uitdossingen). Wat ik mis is de onderkoelde toon van Max Pam om me daartegen te wapenen. Bedankt Max, en ga zo door! Ik voel me wat minder alleen...


Vriendelijke groet, Wilma van den Akker

Duivelse reflecties

Duiveltje

Iemand vergat mij

een schild toe te kennen

al wat ik draag

geen gouden ei

een spiegel voor mijn buik

Hokus pokus

plexus reflexus

Het halfvolle glas is omgevallen

Zwart-wit-zwart-witte

blokken en strepen

draaien angstwekkende

patronen, grijstonen, twijfel

Zet het rechtop

vul het uit jezelf

Geen moedertjelief

12 juli 2010

Geen zandkorrel te bekennen

  

Schrijfoefening: de bron

Er dreigt iets. Het rommelt al dagen. Het rommelt in mijn buik, in mijn schedel en in de lucht. Welk monster verschuilt zich achter die onweerswolken? Hoeveel ontladingen zijn nog nodig? De druk bouwt zich op, er vliegen wat vonken en er vallen enkele loodzware druppels. Dat lucht op, even. Dan wordt het stil. De rust valt in. Is het nu voorbij?

Helaas, helaas, de spanning bouwt zich opnieuw op. De draak steekt aan alle kanten zijn klauwen door het vel. Het vel scheurt niet, het barst niet. Er ontstaan alleen stekelige scherpe vouwen. het vel wordt heel dun op de scherpste plekken, maar het scheurt niet. Is dat wat er uiteindelijk nodig is om de spanning totaal te doorbreken? Een barst in het vel? Een eruptie? Een openspattende puist? Gatver, nee toch?

Het is een cyclus van komen en gaan, eb en vloed, spanning en ontlading. Er vinden buien plaats, maar er zijn ook periodes met rustiger weer. De wolken drijven vredig voorbij, het vel voelt soepel. Stekels zijn ingetrokken, het monster slaapt. Zijn gesnurk is als een krachtige, snorrende machine die veel in beweging kan zetten. Een motor die soepel de armen en benen beweegt, de hand en het hoofd van woorden voorziet om te schrijven, de mond om te spreken. 

De oren hebben ruimte om te luisteren. Ze horen het ruisen van de regen, de stem van de liefde. De machine is door snaren verbonden met andere machines en snort tevreden. Geen zandkorrel te bekennen.

meer Cataluña - Catalunya

Okee, de Catalaanse naam voor Catalonië is dus Catalunya, en niet Cataluña. Die laatste schrijfwijze is namelijk de Spaanse en daar zijn de meeste Catalanen niet zo gek op. Je moet het maar weten. Maar goed, bij deze nog enkele foto's uit die regio, en een gedicht.

Macrofunctie

Mannen roken en spreken

een andere taal

ik hoef ze niet

te verstaan, geen standpunt

in te nemen

Alleen

Met de tafel

un tallat

schrift, pen

Onderweg

Doorschijnend gouden gras

een scherm voor blauwe heuvels

slakken klimmen in de oksels

van venkel, kleuren vliegen

Opnieuw de camera ontdekt

de bries die woede koelt

vrede in mezelf

Goed

Canet d'Adri 3 juli - Amsterdam 8 juli

Foto's uit Cataluña

morgen meer...