Nieuwjaarswens

Mevrouw SchrijfTaal wenst alle vrienden,

schrijfliefhebbers, dichters, 

verhalenvertellers

en poezenzwijmelaars

mooie vooruitzichten in 2011,

met af en toe wat

VUUR!

(maar niet teveel )

Einde verhaal

Er klinkt een donderende vloek, te  lelijk om hier te herhalen. Een vlammende tong schiet door het raam naar binnen. Het lijstje van de schrijver vliegt in brand en verandert in zwarte vlokken as die door de kamer dwarrelen. Dan trekt het vuur zich even terug. De Schrijver doet snel het raam dicht. De schrijftafel ziet de as neerdalen en zegt:

'Die rode gloed vond ik wel mooi. Die gaf wel kleur aan het papier. Maar dat vuur moet niet te dichtbij komen...'

Als de schrijver is bijgekomen van de schrik, veegt hij de as van zijn schrijftafel en pakt een nieuw vel papier. Hij begint opnieuw aan zijn lijst voor het Boek met Alle Belangrijke Dingen. De dingen die er toe doen in het leven. 'Gevaar,' denkt hij, dat moet er ook in, en: 'vuur' en 'avontuur'. Dat zijn ook Belangrijke Dingen. Die maken het spannend. Hij begint driftig te schrijven. De schrijftafel kraakt genoeglijk onder het krassen van de pen.

De schrijftafel neemt het woord (vervolg verhaal Alle Belangrijke Dingen)

Dan neemt de schrijftafel het woord:

'Geacht hoofd, ik sta al vele jaren stevig op mijn poten en in het laatje onder mijn blad bewaar ik dingen die er Echt Toe Doen. Ik kan het opendoen en dicht wanneer het mij uitkomt. En met de inhoud kan ik de hele wereld aan.'

'Waarom zou ik geïnteresseerd zijn in de inhoud van jouw laatje? Een paar verkreukelde foto's, een dagboek en wat afgekloven pennen? Dat noem jij belangrijk? Boeit me niet. Zielige, lelijke, oude tafel, ga je blad poetsen, het zit vol vlekken! Zorg ervoor dat je er tenminste fatsoenlijk uitziet.' De slangentongen sissen nog harder, de vonken komen door het raam naar binnen.

'Hoofd van vuur, je maakt me bang. Schroei mijn blad niet, laat het papier erop niet in brand vliegen.'

'Daar sta je nou met je vurenhouten pootjes. Eén lik van mijn tongen en je bent er geweest!'

'Laat me met rust alsjeblieft!'

'Ik heb zin in je, ik heb honger naar hout en papier! Als ik dat opvreet, groei ik. Als ik het niet doe, ga ik dood.'

'Dus nu zeg je dat je míj nodig hebt om te overleven?'

'Ha! Voor jou tien andere tafels. Ikea staat er vol mee.'

'Je spreekt jezelf tegen met je dubbele slangentongen. Heb je mij nou nodig of niet?'

Liefde, tsssss! (vervolg Belangrijke Dingen)

De gloed voor het raam verandert in een enorm vuurrood hoofd. Het hoofd splijt open en uit de mond komen brandende slangen, die sissen en spreken:

'Wat nou, schrijver aan je schrijftafel? Denk jij echt dat je weet hoe het leven in elkaar zit? En dat je voor alles de oplossing hebt? Liefde, tsssss! Daar kom je echt niet ver mee in de buitenwereld! Word wakker en ga de strijd met mij aan!'

De schrijver beeft en is met stomheid geslagen. Daar zit hij nou met zijn lijstje van Belangrijke Dingen. Moet hij Liefde loslaten op dit boze hoofd? Hij krijgt het niet over zijn lippen om 'Ik hou van je!' te roepen. Wat nu? Verslagen zakt hij in zijn bureaustoel.

Vuurwerk? (vervolg verhaal)

'Heb ik nu alle Belangrijke Dingen?' vraagt de schrijver zich af. “Eens kijken, we hebben, Liefde, Praten, Vrede, Begrip en Kunst. Ik zou niet weten wat ik daar nog aan toe kan voegen. De schrijver staart naar zijn schrijftafel, die onder een raam staat. Hij ziet een rode gloed over het tafelblad verschijnen, en over zijn papier met belangrijke dingen. Wat is dat, brand? Of vuurwerk? Zijn grofbesnaarde buurman steekt op de raarste momenten vuurpijlen af, zodat de schrijver zich een rotje schrikt en wordt afgeleid van Diepe Gedachten. Dat is nu een voorbeeld van iemand die geen flauw idee heeft van de Belangrijke Dingen in het leven. Geen greintje verfijning heeft die buurman.

De schrijver opent het raam en steekt zijn hoofd naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. Het is niet de buurman met zijn vuurwerk.

Toverformule (vervolg verhaal)

Praten dan? Ja praten is ook erg belangrijk. Praten heeft al heel veel problemen opgelost, net zoals liefde. Praten doen mensen het liefst als ze een Verhaal Kwijt moeten of als ze het niet met elkaar eens zijn. Man man man, wat wordt er dan gepraat. Maar het lost heel veel op, vaak zeggen de mensen aan het eind van zo'n gesprek: Ik begrijp je en ik houd nu een stuk meer van jou! Dus praten levert uiteindelijk Liefde op. Of op zijn minst Vrede, of Begrip. Allemaal hoogst belangrijke zaken. Er zijn natuurlijk ook gesprekken die eindigen in nog meer ruzie, en schelden en schreeuwen, maar dat zijn uitzonderingen. Volgens de schrijver.

Kunst. Dat is ook een Belangrijk Ding. Kunstenaars stoppen veel Liefde in hun boeken en schilderijen, hun toneelstukken, muziek en dansvoorstelingen. Mensen die naar de Kunst kijken en luisteren voelen die liefde en kunnen daar ook over Praten. Voor je het weet beginnen ze dan te twisten, maar gelukkig is daar een toverformule voor bedacht: Over Smaak Valt Niet te Twisten. Spreek je die formule uit, dan is het weer vrede. 

Naakte dakpannen blozen

Dooiaanval

Diep in de sloot ligt hij te lurken

aan gekerfde stokken van ijsmeesters

vijftien centimeter is nodig

om al die mensen te houden

Weerman wijst de vijand aan

kijk: daar zit-ie!

achter een schoorsteen

trekt een schaamteloze kring op 't sneeuwdak

naakte dakpannen blozen

niets meer om zich te bedekken

bevroren tranen hangen aan de dakrand

's Middags heft hij zijn rechterhand

richt zijn thermische lans

op toppen van aangekoekte coniferen

groen trekken de punten weg...

Nog valt de avond vroeg in het dorp

opnieuw trekt het zijn sneeuwjas aan

dooi laat zijn arm weer zakken

droomt van morgen weer proberen

21-22 december 2010

Bovenaan het lijstje (vervolg verhaal)

Bovenaan dat lijstje staat het woord Liefde. Natuurlijk. Wat is een wereld zonder liefde? Liefde moet en het kan nooit te veel zijn. Liefde is het antwoord op alles. Als iemand iets lelijks tegen je zegt of je een klap geeft, zeg je gewoon: 'Ik hou van jou!' Wedden dat ze daar niet van terug hebben?

Wat kan er verder op het lijstje komen? Wat is er bijna even belangrijk als liefde?

Eten en drinken ja, maar dat vindt de Grote Schrijver platvloers, meer in de orde van Noodzakelijk Kwaad. Voor eten en drinken moet je boodschappen doen, dat kost Geld, ook al zoiets banaals en dan moet je die boodschappen vervoeren, pfft en daarna bereiden, opeten en afwassen. Wat een gedoe, voordat je over kan gaan tot de Echt Belangrijke Dingen. Wat dan? Schrijven natuurlijk, maar dat geldt niet voor iedereen. Niet iedereen kan schrijven en zeker niet zulke zinvolle gedachten formuleren als de schrijver zelf.

De verhalenverteller en de schrijver

Mevrouw SchrijfTaal kon zichzelf niet fotograferen terwijl zij haar verhaal vertelde. Ze heeft wel genoten van de huiskamers vol aandachtige luisteraars, applaus en bedankjes. En vooral van het vertellen zelf, want wat is het heerlijk om 'in' een verhaal te zitten, dat bij iedere keer vertellen en bij ieder gezelschap verandert. In stukjes zal het verhaal op dit weblog verschijnen. Dat is wéér anders dan wanneer het 'live' verteld wordt. Mevrouw SchrijfTaal weet één ding zeker: ze heeft heel veel geleerd van het vertellen. Nu heeft ze zin om nog meer verhalen te schrijven én te vertellen.

Willem de Ridder vertelt in de oude pastorie van Tuindorp Oostzaan

- vervolg verhaal-
De schrijver denkt na over een boek waarin hij Alle Belangrijke Dingen zal beschrijven. Want de schrijver denkt onderhand wel te weten waarom het draait in het leven en wat die Belangrijke Dingen zijn. Wanneer hij dat Belangrijke Boek heeft geschreven, dan zal iedereen het willen lezen en de schrijver zal rijk en beroemd worden. Hij hoeft het alleen nog even op te schrijven. Nu maakt de schrijver een lijstje met Belangrijke Dingen die in het Boek der Boeken terecht moeten komen. 

Victor Bottenbleij vertelt het verhaal van Charley

Vanaf nu ben ik verhalenverteller

Deze foto's zijn van gisteren, toen Bram Graafland in de Grote Beer zijn verhaal vertelde over de gelukkige bramenplukker, een sprookje van Godfried Bomans. Vanmiddag begon ik op de Nieuwe Zonneweg aan mijn loopbaan als verhalenverteller. Ik vertelde het verhaal van Alle Belangrijke Dingen, geschreven door Wilma van den Akker, omlijst door twee gedichten. De huiskamer zat vol met ademloos publiek. Kicken!

Alle Belangrijke Dingen

Het verhaal gaat over een witte schrijftafel. Eigenlijk is het een donkerbruine schrijftafel, maar in het verleden heeft iemand hem wit geschilderd. Die deed dat met slordige verfstreken, zodat het donkerbruin nog steeds door het wit heen schemert. In de loop van de tijd zijn er krassen op het blad van de schrijftafel gemaakt, die donkere lijnen vormen. Het tafelblad is zo een levendig landschap geworden. De tafel heeft vier stevige poten, waar hier en daar de verf vanaf is gesprongen. En onder het tafelblad zit een klein laatje. Daarin bewaart de eigenaar belangrijke dingen. Dingen, die er voor hem toe doen. Het zal je niet verbazen dat de eigenaar een schrijver is. Hij zit aan zijn dierbare schrijftafel en kijkt uit het raam.

- Wordt vervolgd -

Sneeuw, maar niet sneu. December rond het Zonneplein

Grote Beer, achter

Grote Beer, voor

Zonnehuis, buiten

Zonnehuis, van binnen naar buiten

Toen ik vanmiddag naar het Zonnehuis liep voor mijn schrijfgroepje, kon ik nog niet vermoeden dat de rest van de dag heel anders zou verlopen dan de bedoeling was. Ik was trots op 'mijn' schrijvers, die de sneeuw trotseerden om naar de lunchroom te komen. We schreven sneeuwgedichten, hoe kan het ook anders. Later in de middag zou er in de Grote Zaal een evenement plaatsvinden: het afscheid van de zittende stadsdeeldichter en installatie van een nieuwe, met een band en veel feestelijkheden. Aansluitend zou het verhalenprogramma van Winters Binnen van start gaan. 

Wandeling

Het bleef maar sneeuwen, Tuindorp werd mooier en mooier, maar ook steeds minder bereikbaar. Het openbaar vervoer reed niet meer. De mensen die de levende kerststallen zouden bemannen hielden zich warm in de lunchroom. Het evenement werd gecanceld, maar de verhalenwandeling ging door, voorafgegaan door een kijkje in de kerstcontainers op het plein. Met lantaarns liepen we door het mooist besneeuwde dorp van Nederland. We mochten in prachtige huizen van buurtgenoten luisteren naar verhalen over Salomon en de koningin van Sheba en naar het verhaal over de gelukkige bramenplukker van Godfried Bomans. 

Het is een verrassing hoe dag twee van Winters Binnen zal verlopen. 's Middags is er een verteller in de Grote Beer.

Hindoeritueel 

Magische container

Pont gemist? Foto's maken!

Mevrouw SchrijfTaal is erg goed in de pont missen, vooral als ze haast heeft en net een halve minuut te laat de deur uit gaat. De afgelopen dagen trapte zij door regen en sneeuwstormen naar kerstborrels en brainstormsessies. 'Neeee!' riep zij naar de nèt wegvarende boot. 'Niet doen!' Daar staat ze dan pontverdorie en moet twintig minuten op de volgende 'Taspont' wachten. 

Terwijl ze verlangend naar het wegvarende bootje kijkt, ziet ze het laatste restje rode licht en de uitwaaierende vegen wolk in de lucht. Gelukkig heeft ze haar fototoestel bij zich.

De vertrektijden van de IJ-veren staan sinds enkele dagen handig bij elkaar op: http://www.ilovenoord.nl/index.php/de-pont/

Wintersfeer in de Grote Beer

Eergisteren postte ik hier het 'kerstgedicht' van Willem Wilmink. 'Wees niet bang voor kerst. Het zijn twee dagen.' Deze zinnen brachten mij in een goede stemming. Net als veel mensen ben ik in december vaak wat somber. Het gelukkige gezinnetje was niet voor mij weggelegd, dus de feestdagen zijn nogal eens beladen. Maar ik breng december steeds meer door op een manier die mij bevalt. Dit jaar doe ik mee aan Winters Binnen, is u dat al opgevallen?  In ieder geval hangt er sinds gisterenmiddag een opvallend bord aan mijn raam. En werk ik hard aan het verhaal dat ik ga vertellen. Het wordt steeds beter, met dank aan alle andere schrijvers en vertellers die bruikbare feedback gaven.

Winterhaiku

Zelf heb ik een aantal schrijfmiddagen georganiseerd in het Zonnehuis. Het is een klein groepje geworden. Enthousiast en schrijflustig. We schrijven, lezen elkaar voor, reageren, verbeteren en schrappen. De mooiste resultaten komen in een boekje. Vandaag sleutelden we aan winterhaiku. twee van mevrouw SchrijfTaal:

bladeren sterven

de tuin gaat rusten, ik oogst

een laatste bietje

decemberdagen

avonden beginnen vroeg

vlammetjes dansen

Van de weeromstuit heb ik bij Appie zelfs een lief kerstboompie gekocht, met lichtjes. Zou kerst echt leuk worden dit jaar?

Boeken/verhalen/gedichten - Verkopen/ruilen/schrijven/vertellen/luisteren

Gisteren was er boekenmarkt in de lunchroom van het Zonnehuis. Daar had mevrouw SchrijfTaal een bescheiden winkeltje. Tot diep in de vrijdagnacht had ze kaarten met afbeeldingen en poëzie afgedrukt. Ondanks een weigerende printer, opgefrommeld papier en andere narigheid sleepte ze zaterdagochtend haar sleurkoffertje vol boeken en kaarten naar het Zonneplein. Bij het uitpakken van het handeltje sprak ze al aardige buurtgenoten die haar boeken wilden kopen. Er volgden er meer. Er kwamen verhalenvertellers voorbij om flyers uit te delen. De mensen van stichting HATO ruilden een dure dichtbundel voor twee goedkopere. Met een hoofd vol gesprekken, een iets legere sleurkoffer en een broekzak met rinkelende munten kon mevrouw SchrijfTaal terug naar de Grote Beer.

In de Grote Beer sleutelde zij op zondag verder aan haar vertelverhaal voor Winters Binnen. Bij Het Hart op de Tong heeft zij het begin van haar verhaal verteld en het publiek achtergelaten met een levensgrote cliffhanger. Moeten ze maar terugkomen op 9 januari, dan wordt het vervolg verteld. En het hele verhaal natuurlijk op 19 december... Zie het programma van Winters Binnen.

Kerstgedicht

Mary, een trouwe vertelster bij het Hart op de Tong had deze keer een dik boek met gedichten van Willem Wilmink bij zich. Zij las het volgende voor:

Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen,

Dat is niet meer dan achtenveertig uur.
En uren, het ene vlug, het ander trager,
Uren vervliegen op den duur.
Raak niet verloren in herinneringen,
Wees toch een beetje wijzer deze keer.
Zing maar van ‘Stille Nacht’ als je kunt zingen,
Want stil zal het zijn, die nachten. Zeer.
Zing in jezelf: ‘De witte vlokken zweven
‘terwijl de regen langs de pannen ruist.
Het kind is niet in Betlehem gebleven:
Het is naar Golgotha verhuisd.
Gedenk de dieren op de schalen en de borden,
Die zitten meer dan jij in de puree.
Eten is beter dan gegeten worden,
Ook in de glans van Lucas 2.
Zeg ‘nee’ als mensen je te eten vragen,
Want in een andermans gelukkige gezin
Daar is de kerstboom enkel te verdragen
met een uitslaande brand erin.
Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen.


Dat vindt mevrouw SchrijfTaal een fijn gedicht.

Van oude banken en nieuwe in de Grote Beer

Als het op dit weblog even stil blijft, is dat meestal het gevolg van grote drukte in de Grote Beerstraat. Tussen het werven voor en het geven van schrijfgroepen door wordt er geschreven aan nieuwsberichten voor ilovenoord, aan een verhaal om te vertellen bij Winters Binnen, even een rondje gemaakt langs de groepen om een naschools project 'Durf jij?' te introduceren voor Stichting Wijsneus, overlegd, geoefend met verhalen vertellen, geëvalueerd.... Bent u er nog? Ik ook hoor!

Om het huisje wat gezelliger in te richten ben ik tussendoor naar IKEA geweest en heb daar onder ander een nieuwe bank gekocht. Die kon dezelfde avond nog bezorgd worden. Er was nog een probleempje: de lelijke oude bank stond er nog. De Kringloop kwam een paar dagen later kijken, of het nog wat was. Nee, daar kon echt niemand meer blij mee gemaakt worden. Dat werd Grof Vuil bellen. Na een tijdje in de wacht bij Het Stadsdeel kreeg ik te horen dat er al een paar jaar geen grof vuil meer opgehaald wordt bij de huizen in Noord. De samenwerking tussen Kringloop en Grof Vuil was hier maar van korte duur. Wat nu?

Ten eerste heb ik maar één paar bescheiden spierballen, en geen auto, noch een rijbewijs. Grof vuil wordt hier nog een keer per maand opgehaald. Die dag was net geweest, en zelf wegbrengen was ook geen optie. ik zag mijzelf nog een maand lang met de oude bank en de grote doos met de nieuwe Ektorp in de kleine woonkamer zitten. Het inklapbare tafeltje en de stapelbare stoelen had ik inmiddels al in elkaar gezet.

Ik deed een zwakke poging om de beige bank door de achterdeur in de tuin te schuiven. Dat lukte natuurlijk niet. De bank paste niet of nauwelijks door de deuropening. Ik rukte wat aan een armleuning, die wel los bleek te zitten, maar niet los genoeg. Ik ging op mijn rug op de bank liggen en zette met mijn voeten af tegen de leuning: 'Eraf zul je, kreng!' Maar nee. Toen ontdekte ik aan de onderkant een paar bouten, waarmee de armleuningen bevestigd waren. Ze waren godzijdank niet vastgeroest, dus kwamen met gemak los. Toen kon ik de bank verder demonteren en in de achtertuin parkeren, tot de Grof Vuil ophaaldag in januari. Dan moet ik wel even een extra stel spierballen lenen om de onderdelen naar de ophaalplek te sjouwen. Buurman?

Het in elkaar zetten van de nieuwe bank was trouwens een fluitje van een cent. Ook al stond er aan het begin van  het montageschema een doorgestreept mannetje met een moersleutel, en twee blije mannetjes, waarvan de ene een moersleutel in zijn hand had, en de andere een potlood achter zijn oor. 'Doe dit klusje vooral niet in je eentje', betekende dit plaatje. Deze eigenwijze dame heeft die zes bouten er zelf aangedraaid, de poten eraan geschroefd en de bank rechtop gezet. Bekleding erom, klaar! De poezen en ik hebben er al heerlijke dutjes op gedaan.

Prutsurprisepret

Nee, we hadden er dit jaar geen zin in, mijn katten en ik. Geen winterpeen in de schoen, geen surprises en zeker geen flauwe rijmpjes. Dus we spraken af er niets aan te doen. Maar als mij als dichter wordt gevraagd om hulp te bieden bij hoge rijmnood, dan ben ik de beroerdste niet. Dus fietste ik door de sneeuwprut naar de Noorderparkkamer met mijn  EHBR-trommel en nam toch deel aan de Sinterklaassurprisepret. En: hij kwam! Hij kwam, en hij was een goeie Sint! Hij had mooie antwoorden op alle vragen van nieuwsgierige kinderen en grote mensen.

Voor één keer gesmoord

Alweer zo'n prachtige dag om binnen te blijven, te lezen en te schrijven. Ik houd u in de tussentijd even bezig met een gedicht van een jaar geleden (zie ook hier) en een foto van het uitzicht uit mijn slaapkamerraam en (lager) mijn keukenraam.

Verwintering van Holland

Treinend door Holland
zie ik wollige dieren
als donkere vlekken
in sneeuwland staan
rijen gelijkvormige
woonkwartieren
onder zachte dekens
verscholen gaan
en in de oneindige
witheid verdronken
hekken en paaltjes
verdelen het land
lichtmasten, kabels,
verdwaalde bomen
grafische tekens
uit de losse hand
de lucht hangt heel laag
en het zicht wordt er langzaam
door groeiende, vallende
vlokken verstoord
en in alle contreien
is de stem van de denker
in broeikasgedachten
voor één keer gesmoord

Wilma van den Akker, 20-21 december 2009

naar:  Herinnering aan Holland, Hendrik Marsman

Winters binnen

Vandaag ben ik lekker binnen gebleven. Omdat ik niet van plan was naar buiten te gaan, heb ik zomaar wat vloekende kleren aangetrokken van het stapeltje 'nog één keer dragen, dan in de wasmand'. Een bruine broek, oranje t-shirt en een groene trui. Paarse sokken vond ik wel bij dit ensemble passen. En vooruit: blauwe oorbellen. Geen gezicht, maar ik verwachtte dan ook geen bezoek. En de poezen kan het niets schelen. Om een pakje van TNT-man aan te pakken, heb ik alleen mijn hoofd om de hoek van de deur gestoken. Brr, koud!

Het was een prima dag om IKEA-stoeltjes in elkaar te schroeven en met drie poezen op de oude bank te suffen. De oude bank wordt binnenkort opgehaald en dan pas heb ik plek om de nieuwe in elkaar te zetten. Tenslotte schrijf ik vandaag aan een verhaal voor Winters Binnen. Winters Binnen is een verhalenfeest dat 17, 18 en 19 december in Amsterdam Noord gehouden wordt. Bezoekers kunnen naar verhalen luisteren in verschillende huizen en gebouwen in Tuindorp Oostzaan. Vorig jaar had ik mijn huisje beschikbaar gesteld voor de vertellers. Dit jaar ben ik behalve 'huis' ook verteller. Ik heb gedichten en een poëtisch verhaal beloofd. Het programma staat inmiddels op de site. Zie: http://www.wintersbinnen.nl/

Mijn huisje krijgt ook zo'n verlicht bord