Grote boodschap

Een rare dag vandaag. We hadden een afgeknapte stortbak, zonder kraantje, zodat het water in de badkamer bleef stromen. De hoofdkraan moest dus dicht en dan maar wachten op de loodgieter. Niet douchen, niet afwassen, geen wasjes draaien. Tandenpoetsen en theezetten met flesjes en bakjes water. En toch af en toe uit gewoonte de kraan opendraaien. Nee, nog steeds geen water, dat is waar ook.

Inmiddels hadden lief en ik allerlei afspraken. Ik met buurvrouw, buurtopbouwwerker en stadsdeelambtenaar voor een oriënterende sessie over het Zonneplein. Het Zonneplein is een lieflijk winkelpleintje hier in Tuindorp Oostzaan. Het kwijnt, vanwege concurrentie met winkelcentrum Molenwijk, de renovatie van tien jaar geleden, de economische crisis en andere tegenslagen. Wat zou het mooi zijn als de winkeliers, de bewoners, de woningbouw en het stadsdeel samen tot een goed plan komen om het plein weer tot leven te brengen. Wordt vervolgd.

Tussendoor liep ik even naar de huisartsenpraktijk, waar de assistente voor de vierde keer de hardnekkige wrat op mijn duim aanstipte. Lief ging naar de kapper, zijn moeder kwam lunchen. Eindelijk kwam de loodgieter; en moest weer weg om het juiste gereedschap te halen. Helemaal naar Amsterdam. Dat duurde even. Aan het einde van de middag was de klus gedaan: een nieuwe stortbak, mèt kraantje en de hoofdkraan mocht weer open. Kon ik eindelijk mijn grote boodschap doen.

En nu achter de laptop kruipen om u van mijn rare dag te vertellen. Inmiddels heb ik e-mails gewisseld met Geert van Istendael. Zijn reactie op mijn analyse van 'Spade' zal bij de volgende Meander Klasssieker gepubliceerd worden. En op Facebook gebabbeld met Diana Ozon, die haar stokoude oven gereinigd heeft. Ik heb mijn gedichten 'Hemels' en 'Gevaar op het IJ' mooi afgedrukt, om morgen - naast mijn bundel - te koop aan te bieden voor een sympathieke prijs op een creatieve buurtmarkt, locatie:
Van der Pekplein. Een rare dag misschien, maar wel veelzijdig.