Van oude banken en nieuwe in de Grote Beer

Als het op dit weblog even stil blijft, is dat meestal het gevolg van grote drukte in de Grote Beerstraat. Tussen het werven voor en het geven van schrijfgroepen door wordt er geschreven aan nieuwsberichten voor ilovenoord, aan een verhaal om te vertellen bij Winters Binnen, even een rondje gemaakt langs de groepen om een naschools project 'Durf jij?' te introduceren voor Stichting Wijsneus, overlegd, geoefend met verhalen vertellen, geëvalueerd.... Bent u er nog? Ik ook hoor!

Om het huisje wat gezelliger in te richten ben ik tussendoor naar IKEA geweest en heb daar onder ander een nieuwe bank gekocht. Die kon dezelfde avond nog bezorgd worden. Er was nog een probleempje: de lelijke oude bank stond er nog. De Kringloop kwam een paar dagen later kijken, of het nog wat was. Nee, daar kon echt niemand meer blij mee gemaakt worden. Dat werd Grof Vuil bellen. Na een tijdje in de wacht bij Het Stadsdeel kreeg ik te horen dat er al een paar jaar geen grof vuil meer opgehaald wordt bij de huizen in Noord. De samenwerking tussen Kringloop en Grof Vuil was hier maar van korte duur. Wat nu?

Ten eerste heb ik maar één paar bescheiden spierballen, en geen auto, noch een rijbewijs. Grof vuil wordt hier nog een keer per maand opgehaald. Die dag was net geweest, en zelf wegbrengen was ook geen optie. ik zag mijzelf nog een maand lang met de oude bank en de grote doos met de nieuwe Ektorp in de kleine woonkamer zitten. Het inklapbare tafeltje en de stapelbare stoelen had ik inmiddels al in elkaar gezet.

Ik deed een zwakke poging om de beige bank door de achterdeur in de tuin te schuiven. Dat lukte natuurlijk niet. De bank paste niet of nauwelijks door de deuropening. Ik rukte wat aan een armleuning, die wel los bleek te zitten, maar niet los genoeg. Ik ging op mijn rug op de bank liggen en zette met mijn voeten af tegen de leuning: 'Eraf zul je, kreng!' Maar nee. Toen ontdekte ik aan de onderkant een paar bouten, waarmee de armleuningen bevestigd waren. Ze waren godzijdank niet vastgeroest, dus kwamen met gemak los. Toen kon ik de bank verder demonteren en in de achtertuin parkeren, tot de Grof Vuil ophaaldag in januari. Dan moet ik wel even een extra stel spierballen lenen om de onderdelen naar de ophaalplek te sjouwen. Buurman?

Het in elkaar zetten van de nieuwe bank was trouwens een fluitje van een cent. Ook al stond er aan het begin van  het montageschema een doorgestreept mannetje met een moersleutel, en twee blije mannetjes, waarvan de ene een moersleutel in zijn hand had, en de andere een potlood achter zijn oor. 'Doe dit klusje vooral niet in je eentje', betekende dit plaatje. Deze eigenwijze dame heeft die zes bouten er zelf aangedraaid, de poten eraan geschroefd en de bank rechtop gezet. Bekleding erom, klaar! De poezen en ik hebben er al heerlijke dutjes op gedaan.