Beter Vinkenoog dan de psycholoog

Gisteren zat ik te sleutelen aan het onderstaande gedicht. Het idee onstond naar aanleiding van de voorstelling Hoog Bezoek op het Over het IJ festival. Het festival is nu voorbij, maar de voorstelling is nog wel op andere lokaties te zien.

Het sleutelen werd onderbroken door het bericht van de dood van Simon Vinkenoog. Daar wilde ik bij stilstaan. Zie ook het bericht van gisteren. Vandaag vond ik de eerbetonen in de krant en zit de man nog steeds in mijn hoofd. Waarom eigenlijk? Eerlijk gezegd ken ik zijn geschreven werk niet goed, maar om de man kon ik niet heen. Zijn levenslust, zijn spetterende speeksel. Zijn uitspraken als "a poem a day keeps the doctor away" (was die van hemzelf, of citeerde hij een andere dichter?). Vooral zijn manier van leven was inspirerend. Ik ben dus niet droevig om zijn dood, maar blij om zijn leven.

Vandaag zou ik eigenlijk naar de psycholoog gaan, maar ik wist bij god niet wat ik er zou bespreken. Ik heb afgezegd, en verder gesleuteld aan:


Wie komt er in mijn huisje?

Drie kamertjes voor mij alleen
maar jij... jij kon er nog wel bij
wij passen op de bank, in bed,
elkaar, de natte cel
jouw lange lijf, mijn ronde

Al stoot je met je hoge hoofd
de pannen van het rode dak,
keren onze konten zich in de keuken
tegen elkaar: geeft niet
ik raap de pannen op, veeg
het gruis wel van de grond

We maken samen ruimte
het is hier binnen groter
dan buiten

12-13 juli 2009