Altijd losse eindjes

Het vraagt veel zelfdiscipline, een roman schrijven. Doorgaan met een onzekere uitkomst en hevige twijfels aan eigen kunnen. Waar gaat het verhaal in vredesnaam naar toe? Is het wel leuk, boeiend, ontroerend om te lezen? De innerlijke critica draait op volle toeren. Ik probeer haar tot mijn bondgenote te maken: niet meteen van mezelf een 'geniale' roman verwachten, niet teleurgesteld zijn als het een tijdje gemodder is, of het opruimen van frustraties. Blijkbaar is dat modderen nodig en moeten die frustraties er toch uit en wie weet wat daarachter of -onder vandaan komt? In ieder geval is het een goede manier om aan de schrijf te blijven. Vergis ik mij, of wordt de pen steeds vlotter? Vandaag lukte het vrij makkelijk om mijn streven (1800 woorden) te halen, en had ik daarna ook nog kriebels om poëzie te schrijven.

Breinaalden nummer 3

IJzer is te koud, voor goud
ben ik nog nooit gegaan
zilveren zelfdiscipline
zet mij aan het werk
begin met lichte weerzin
die ik geleidelijk overwin
waar is het punt dat het gebeurt
gelukkig heb ik dat niet door
spoel verder, spin het garen
uit mijn hersenbol brei lappen
tekst en naai ze aan elkaar als oma
voor het Rode Kruis die dekens
met haar oude handen, al die
kleuren draad waar ik zo graag
mee speelde en dat ze mij wat
steken leerde, maar een killer
was ik nooit en zal ik ook niet
altijd losse eindjes

4 november 2009