Net als vorig jaar in november, heb ik deze maand 50.000 woorden getypt als grondstof voor mijn roman. Bij elkaar al 100.000 woorden dus. Ik kan bijna niet wachten met plakken, schrappen, schuiven en verder schrijven om de roman daadwerkelijk te laten groeien. Ik houd mijn lezers op de hoogte.
Inmiddels doe ik erg mijn best om de schrijfgroep tussen Sint en Kerst te kunnen starten, nog een paar aanmeldingen..... En ik werk aan een vertelverhaal voor Winters Binnen, de verhalenroute door Tuindorp Oostzaan, die onder andere mijn huisje aandoet.
Ook heb ik mijn lieve vader beloofd om zijn handgeschreven levensverhaal voor hem uit te werken. Toen hij me zijn volgeschreven bloknootvellen gaf, zei hij - niet voor de eerste keer: 'Misschien is het niks hoor, kijk maar of het wat is, misschien kan het zo in de prullenbak.' 'Pa', antwoordde ik, 'het is jouw verhaal, dus dat is sowieso iets. Ik vind het ontzettend stoer van je om het op te schrijven!'
Nu heb ik de eerste 27 handgeschreven pagina's gelezen. In het verhaal staan familie-anekdotes. Het zijn 'sterke' verhalen, die steeds opnieuw verteld worden, omdat ze op de lachspieren werken. Maar ik las ook details die nieuw voor me zijn, over een hardwerkende man die met zijn baas onderhandelde over een paar guldens meer in zijn loonzakje. Ik ben zo trots op die man. Op zijn 74e, met niet meer dan Lagere School en één jaar ambachtsschool in de jaren vijftig, zit hij nu aan de eettafel het verhaal van zijn leven op te schrijven.
'En? Is het wat?' vroeg mijn vader. Ik vertelde dat ik geraakt was en nog een keer hoe stoer ik het van hem vond, om dit met zijn ene jaar ambachtsschool op te schrijven. 'Nou, op mijn leeftijd is een schouderklopje ook nog steeds welkom,' zei pa. Heerlijk, zo'n schouderklopje dat aankomt. Ik hoop dat hij nog meer blaadjes vol gaat schrijven en ik zal hem helpen om er een boekje van te maken. Misschien moet ik er ook zo'n plaatje met 'Winner!' op plakken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten