Dit weekeinde heb ik weelderig gebaad in verhalen en gedichten. Van pontverhalen in de Banne: "Heeft een pontkapitein wel contact met het publiek?" "Jazeker, oogcontact. Maar het mooiste is vijftien keer per dag de opgestoken middelvinger," naar het redigeren van interviews met vrouwen van vijftig, tot het jureren bij de Poetry Slam finale in de Utrechtse Kargadoor. De jury had het weer eens moeilijk, erg moeilijk. God, wat had deze jury het moeilijk. Maar kon uiteindelijk toch niet om het fenomeen Peter M. van der Linden heen. Samen met Daan Doesborgh mag hij naar de landelijke finale.
Mijn aanwezigheid leidde tot het instellen van een nieuwe prijs: aan Daniël Vis reikte ik de Wilma van den Akker-prijs (een gesigneerd exemplaar van Nageljongenstraat) uit, voor het meest aangrijpende gedicht van de middag. Over iemand in wie iets goedaardigs, iets vegetarisch de kop opstak. Geen slammer, wel een dichter. En met zo'n diepe stem...
Ook een lekkere stem heeft Björn Rozen, zanger met gitaar en piano. Hij zong onder andere een prachtig lied over de liefde tussen hem en zijn lerares Frans. Hieronder een stukje film dat ik daarvan maakte. Maar eerst een gedicht. Daar heeft u recht op.
Bronvermelding
Vandaag oordeel ik
voor reiskosten, morgen
poets ik verhalen
voor boekenbonnen
Het minneteken bleek
een gedachtenstreep
apostrofs strelen aanhalig
citaten - elke schrijver
Dezelfde karakters en
fenomenale fonemen
menig dichter spreekfluister-
schreeuwt – ik val subiet
Voor subtiel, ongehoord
stampvoeten om een over-
rompelende onderdompeling
en kom geletterd boven
6 september 2009
Björn Rozen zingt
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten