Oude kustlijn

Afscheid en zuiverheid

Gisteren nam ik afscheid van een aantal collega's. Het voelde helemaal niet als afscheid, omdat juist die mensen aanwezig waren die ik als vrienden beschouw, en met wie ik verwacht in de toekomst contact te houden. Dus het was goed. Wel was het het perfecte moment om een punt te zetten achter dertien jaar vrouwenopvang (thans Blijf Groep). In die jaren heb ik veel geleerd en iets kunnen betekenen voor kinderen en vrouwen die met huiselijk geweld te maken hebben gehad, en voor collega's.

Eén van die collega's gaf me 'De oude kustlijn,' de bundel van Vasalis die haar kinderen na haar dood uitbrachten. Achterin (pag.65) staat:

De titel heeft ze ons ooit zelf genoemd. Ze vertelde dat haar vader vroeger tijdens een strandwandeling wees op een vlucht vogels boven de zee: 'Die volgen de oude kustlijn.'

Mijn collega vergeleek mijn invloed op het team met die oude kustlijn. Een mooi beeld, een troostende gedachte. En een groot compliment. Laat de vogels vliegen! Mogen zij in vrijheid en vertrouwen dit taaie en belangrijke werk blijven doen.

Een gedicht uit de bundel, zonder titel, pag. 10:


Wat gaf ik vroeger veel om zuiverheid.
Wat dacht ik dat het was?
Nuchter, met blote voeten waden door fris gras.
Strandwandeling. Mager zijn. En politiek
zeer links. Verboden was lyriek.
Toekomstgedachten had ik niet
en heb ik sindsdien nooit gekregen
goddank, en had ik geen herinnering
dan was ik nog zo schoon als regen
en even drinkbaar, lieveling.

M. VASALIS, uit: De oude kustlijn , van Oorschot 2002

Met dank aan Anneke Umans