Schrijfoefening: de bron
Er dreigt iets. Het rommelt al dagen. Het rommelt in mijn buik, in mijn schedel en in de lucht. Welk monster verschuilt zich achter die onweerswolken? Hoeveel ontladingen zijn nog nodig? De druk bouwt zich op, er vliegen wat vonken en er vallen enkele loodzware druppels. Dat lucht op, even. Dan wordt het stil. De rust valt in. Is het nu voorbij?
Helaas, helaas, de spanning bouwt zich opnieuw op. De draak steekt aan alle kanten zijn klauwen door het vel. Het vel scheurt niet, het barst niet. Er ontstaan alleen stekelige scherpe vouwen. het vel wordt heel dun op de scherpste plekken, maar het scheurt niet. Is dat wat er uiteindelijk nodig is om de spanning totaal te doorbreken? Een barst in het vel? Een eruptie? Een openspattende puist? Gatver, nee toch?
Het is een cyclus van komen en gaan, eb en vloed, spanning en ontlading. Er vinden buien plaats, maar er zijn ook periodes met rustiger weer. De wolken drijven vredig voorbij, het vel voelt soepel. Stekels zijn ingetrokken, het monster slaapt. Zijn gesnurk is als een krachtige, snorrende machine die veel in beweging kan zetten. Een motor die soepel de armen en benen beweegt, de hand en het hoofd van woorden voorziet om te schrijven, de mond om te spreken.
De oren hebben ruimte om te luisteren. Ze horen het ruisen van de regen, de stem van de liefde. De machine is door snaren verbonden met andere machines en snort tevreden. Geen zandkorrel te bekennen.
Posts
4 opmerkingen:
Hi Wilma,
Mooi dat verhaal over die donderse bui van zaterdagavond, lijkt wel of de machten zeiden dat we al genoeg geluk hebben gehad.
Was dit zondagavond gebeurt dan hadden er veel mensen versteld gestaan, nu was het maar een donderse bui.
Groetjes,
Johan
Ha Johan, dank voor je reactie! Doel je op het WK? Hoe hard ik het ook probeer, ik begrijp niets van die identificatie met sportlui. Ik zou willen dat mensen op andere terreinen wat meer saamhorigheid toonden. Maar ik voel me daarbij soms een roepende in de woestijn...
Die bui is ook weer over. Haal de oranje vlaggetjes maar weer binnen, mensen!
Groetjes, Wilma
Hoi Wilma,
Erg mooie en treffende omschrijving. Voel me getroffen, omdat ik de laatste tijd de scherpe klauwen van 'de draak' aan alle kanten voel prikken. En er nu maar op vertrouwen dat ze weer rustig gaat slapen. Blij dat bij jou de bui weer over is :-)
groetjes, Stides
Hee lieverd,
fijne reactie! Dit stukje kwam tot stand tijdens de schrijfoefening die ik in Spanje gaf. Ook de deelnemers hadden mooie resultaten! Goed voor het zelfvertrouwen. Laten we de draakjes en duiveltjes maar aaien, daar worden ze rustig van :-)
Liefs, wTje
Een reactie posten