Schrijven tot de vonken er vanaf vliegen

Jean Dubuffet (1904 -1985): La-tafel

Een fijn schilderij. Het grote vlak heeft de textuur van verbandgaas, gips en een enkele pleister. Onderaan een minuscuul donker vlekje, een paar stompjes van poten. De schilder heeft vette witte verf op een donkerbruine ondergrond gekwast en daarin gekrast met zijn paletmes en de achterkant van zijn penseel. Zo zijn die donkere lijnen ontstaan.

Aan mijn schrijftafel gezeten staar ik uit het raam. Een rode weerschijn valt over het tafelblad. Is er brand, vuurwerk? Toch niet weer die klootzak, die...?

Een venijnrood hoofd splijt open en spreekt: 'Wat nou, schrijftafel? Denk jij echt dat je voor alles de oplossing hebt?'

Schrijftafel: 'Ik sta in ieder geval stevig op mijn poten en mijn laatje kan ècht open!'

Vulkaan: 'Waarom zou ik in godsnaam in jouw laatje willen kijken? Wat zou ik er vinden, een paar verkreukelde foto's en afgekloven pennen? Dat moet dan de diepte van jouw ziel voorstellen? Pathetisch! Ga je blad poetsen, het zit vol vlekken!'

'Je maakt me bang, jij berg vol venijn. Bang dat je mijn blad schroeit, de papieren erop als as laat vervliegen.'

'Daar sta je nou met je vurenhouten pootjes. Eén lik van mijn tong en je bent er geweest!'

'Ik heb geen verweer. Papier is geduldig, maar brandbaar. Laat me alsjeblieft met rust, ik smeek het je!'

'Mijn honger naar hout is niet te stillen. Als ik jou niet opvreet, dan ben ik er geweest.'

'Dus nu zeg je dat je míj nodig hebt om te overleven?'

'Ha! Voor jou tien andere tafels. Ikea staat er vol mee.'

'Je spreekt jezelf tegen met je dubbele slangentongen. Heb je mij nou nodig of niet?'

De vulkaan laat een dreigend gegrom horen, maar spreekt niet.

Schrijftafel: 'Ik vrees dat ik niet zonder jou kan. Dat het papier saai en grijs blijft zonder jouw weerschijn. Maar kom niet te dichtbij, alsjeblieft.'

De vulkaan vonkt, knettert en sist: 'Tsssssssss!'

Pierre Alechinsky: Cobras vulcanologiques, 1970