Nieuwjaarswens

Mevrouw SchrijfTaal wenst alle vrienden,

schrijfliefhebbers, dichters, 

verhalenvertellers

en poezenzwijmelaars

mooie vooruitzichten in 2011,

met af en toe wat

VUUR!

(maar niet teveel )

Einde verhaal

Er klinkt een donderende vloek, te  lelijk om hier te herhalen. Een vlammende tong schiet door het raam naar binnen. Het lijstje van de schrijver vliegt in brand en verandert in zwarte vlokken as die door de kamer dwarrelen. Dan trekt het vuur zich even terug. De Schrijver doet snel het raam dicht. De schrijftafel ziet de as neerdalen en zegt:

'Die rode gloed vond ik wel mooi. Die gaf wel kleur aan het papier. Maar dat vuur moet niet te dichtbij komen...'

Als de schrijver is bijgekomen van de schrik, veegt hij de as van zijn schrijftafel en pakt een nieuw vel papier. Hij begint opnieuw aan zijn lijst voor het Boek met Alle Belangrijke Dingen. De dingen die er toe doen in het leven. 'Gevaar,' denkt hij, dat moet er ook in, en: 'vuur' en 'avontuur'. Dat zijn ook Belangrijke Dingen. Die maken het spannend. Hij begint driftig te schrijven. De schrijftafel kraakt genoeglijk onder het krassen van de pen.

De schrijftafel neemt het woord (vervolg verhaal Alle Belangrijke Dingen)

Dan neemt de schrijftafel het woord:

'Geacht hoofd, ik sta al vele jaren stevig op mijn poten en in het laatje onder mijn blad bewaar ik dingen die er Echt Toe Doen. Ik kan het opendoen en dicht wanneer het mij uitkomt. En met de inhoud kan ik de hele wereld aan.'

'Waarom zou ik geïnteresseerd zijn in de inhoud van jouw laatje? Een paar verkreukelde foto's, een dagboek en wat afgekloven pennen? Dat noem jij belangrijk? Boeit me niet. Zielige, lelijke, oude tafel, ga je blad poetsen, het zit vol vlekken! Zorg ervoor dat je er tenminste fatsoenlijk uitziet.' De slangentongen sissen nog harder, de vonken komen door het raam naar binnen.

'Hoofd van vuur, je maakt me bang. Schroei mijn blad niet, laat het papier erop niet in brand vliegen.'

'Daar sta je nou met je vurenhouten pootjes. Eén lik van mijn tongen en je bent er geweest!'

'Laat me met rust alsjeblieft!'

'Ik heb zin in je, ik heb honger naar hout en papier! Als ik dat opvreet, groei ik. Als ik het niet doe, ga ik dood.'

'Dus nu zeg je dat je míj nodig hebt om te overleven?'

'Ha! Voor jou tien andere tafels. Ikea staat er vol mee.'

'Je spreekt jezelf tegen met je dubbele slangentongen. Heb je mij nou nodig of niet?'

Liefde, tsssss! (vervolg Belangrijke Dingen)

De gloed voor het raam verandert in een enorm vuurrood hoofd. Het hoofd splijt open en uit de mond komen brandende slangen, die sissen en spreken:

'Wat nou, schrijver aan je schrijftafel? Denk jij echt dat je weet hoe het leven in elkaar zit? En dat je voor alles de oplossing hebt? Liefde, tsssss! Daar kom je echt niet ver mee in de buitenwereld! Word wakker en ga de strijd met mij aan!'

De schrijver beeft en is met stomheid geslagen. Daar zit hij nou met zijn lijstje van Belangrijke Dingen. Moet hij Liefde loslaten op dit boze hoofd? Hij krijgt het niet over zijn lippen om 'Ik hou van je!' te roepen. Wat nu? Verslagen zakt hij in zijn bureaustoel.

Vuurwerk? (vervolg verhaal)

'Heb ik nu alle Belangrijke Dingen?' vraagt de schrijver zich af. “Eens kijken, we hebben, Liefde, Praten, Vrede, Begrip en Kunst. Ik zou niet weten wat ik daar nog aan toe kan voegen. De schrijver staart naar zijn schrijftafel, die onder een raam staat. Hij ziet een rode gloed over het tafelblad verschijnen, en over zijn papier met belangrijke dingen. Wat is dat, brand? Of vuurwerk? Zijn grofbesnaarde buurman steekt op de raarste momenten vuurpijlen af, zodat de schrijver zich een rotje schrikt en wordt afgeleid van Diepe Gedachten. Dat is nu een voorbeeld van iemand die geen flauw idee heeft van de Belangrijke Dingen in het leven. Geen greintje verfijning heeft die buurman.

De schrijver opent het raam en steekt zijn hoofd naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. Het is niet de buurman met zijn vuurwerk.

Toverformule (vervolg verhaal)

Praten dan? Ja praten is ook erg belangrijk. Praten heeft al heel veel problemen opgelost, net zoals liefde. Praten doen mensen het liefst als ze een Verhaal Kwijt moeten of als ze het niet met elkaar eens zijn. Man man man, wat wordt er dan gepraat. Maar het lost heel veel op, vaak zeggen de mensen aan het eind van zo'n gesprek: Ik begrijp je en ik houd nu een stuk meer van jou! Dus praten levert uiteindelijk Liefde op. Of op zijn minst Vrede, of Begrip. Allemaal hoogst belangrijke zaken. Er zijn natuurlijk ook gesprekken die eindigen in nog meer ruzie, en schelden en schreeuwen, maar dat zijn uitzonderingen. Volgens de schrijver.

Kunst. Dat is ook een Belangrijk Ding. Kunstenaars stoppen veel Liefde in hun boeken en schilderijen, hun toneelstukken, muziek en dansvoorstelingen. Mensen die naar de Kunst kijken en luisteren voelen die liefde en kunnen daar ook over Praten. Voor je het weet beginnen ze dan te twisten, maar gelukkig is daar een toverformule voor bedacht: Over Smaak Valt Niet te Twisten. Spreek je die formule uit, dan is het weer vrede. 

Naakte dakpannen blozen

Dooiaanval

Diep in de sloot ligt hij te lurken

aan gekerfde stokken van ijsmeesters

vijftien centimeter is nodig

om al die mensen te houden

Weerman wijst de vijand aan

kijk: daar zit-ie!

achter een schoorsteen

trekt een schaamteloze kring op 't sneeuwdak

naakte dakpannen blozen

niets meer om zich te bedekken

bevroren tranen hangen aan de dakrand

's Middags heft hij zijn rechterhand

richt zijn thermische lans

op toppen van aangekoekte coniferen

groen trekken de punten weg...

Nog valt de avond vroeg in het dorp

opnieuw trekt het zijn sneeuwjas aan

dooi laat zijn arm weer zakken

droomt van morgen weer proberen

21-22 december 2010

Bovenaan het lijstje (vervolg verhaal)

Bovenaan dat lijstje staat het woord Liefde. Natuurlijk. Wat is een wereld zonder liefde? Liefde moet en het kan nooit te veel zijn. Liefde is het antwoord op alles. Als iemand iets lelijks tegen je zegt of je een klap geeft, zeg je gewoon: 'Ik hou van jou!' Wedden dat ze daar niet van terug hebben?

Wat kan er verder op het lijstje komen? Wat is er bijna even belangrijk als liefde?

Eten en drinken ja, maar dat vindt de Grote Schrijver platvloers, meer in de orde van Noodzakelijk Kwaad. Voor eten en drinken moet je boodschappen doen, dat kost Geld, ook al zoiets banaals en dan moet je die boodschappen vervoeren, pfft en daarna bereiden, opeten en afwassen. Wat een gedoe, voordat je over kan gaan tot de Echt Belangrijke Dingen. Wat dan? Schrijven natuurlijk, maar dat geldt niet voor iedereen. Niet iedereen kan schrijven en zeker niet zulke zinvolle gedachten formuleren als de schrijver zelf.

De verhalenverteller en de schrijver

Mevrouw SchrijfTaal kon zichzelf niet fotograferen terwijl zij haar verhaal vertelde. Ze heeft wel genoten van de huiskamers vol aandachtige luisteraars, applaus en bedankjes. En vooral van het vertellen zelf, want wat is het heerlijk om 'in' een verhaal te zitten, dat bij iedere keer vertellen en bij ieder gezelschap verandert. In stukjes zal het verhaal op dit weblog verschijnen. Dat is wéér anders dan wanneer het 'live' verteld wordt. Mevrouw SchrijfTaal weet één ding zeker: ze heeft heel veel geleerd van het vertellen. Nu heeft ze zin om nog meer verhalen te schrijven én te vertellen.

Willem de Ridder vertelt in de oude pastorie van Tuindorp Oostzaan

- vervolg verhaal-
De schrijver denkt na over een boek waarin hij Alle Belangrijke Dingen zal beschrijven. Want de schrijver denkt onderhand wel te weten waarom het draait in het leven en wat die Belangrijke Dingen zijn. Wanneer hij dat Belangrijke Boek heeft geschreven, dan zal iedereen het willen lezen en de schrijver zal rijk en beroemd worden. Hij hoeft het alleen nog even op te schrijven. Nu maakt de schrijver een lijstje met Belangrijke Dingen die in het Boek der Boeken terecht moeten komen. 

Victor Bottenbleij vertelt het verhaal van Charley

Vanaf nu ben ik verhalenverteller

Deze foto's zijn van gisteren, toen Bram Graafland in de Grote Beer zijn verhaal vertelde over de gelukkige bramenplukker, een sprookje van Godfried Bomans. Vanmiddag begon ik op de Nieuwe Zonneweg aan mijn loopbaan als verhalenverteller. Ik vertelde het verhaal van Alle Belangrijke Dingen, geschreven door Wilma van den Akker, omlijst door twee gedichten. De huiskamer zat vol met ademloos publiek. Kicken!

Alle Belangrijke Dingen

Het verhaal gaat over een witte schrijftafel. Eigenlijk is het een donkerbruine schrijftafel, maar in het verleden heeft iemand hem wit geschilderd. Die deed dat met slordige verfstreken, zodat het donkerbruin nog steeds door het wit heen schemert. In de loop van de tijd zijn er krassen op het blad van de schrijftafel gemaakt, die donkere lijnen vormen. Het tafelblad is zo een levendig landschap geworden. De tafel heeft vier stevige poten, waar hier en daar de verf vanaf is gesprongen. En onder het tafelblad zit een klein laatje. Daarin bewaart de eigenaar belangrijke dingen. Dingen, die er voor hem toe doen. Het zal je niet verbazen dat de eigenaar een schrijver is. Hij zit aan zijn dierbare schrijftafel en kijkt uit het raam.

- Wordt vervolgd -

Sneeuw, maar niet sneu. December rond het Zonneplein

Grote Beer, achter

Grote Beer, voor

Zonnehuis, buiten

Zonnehuis, van binnen naar buiten

Toen ik vanmiddag naar het Zonnehuis liep voor mijn schrijfgroepje, kon ik nog niet vermoeden dat de rest van de dag heel anders zou verlopen dan de bedoeling was. Ik was trots op 'mijn' schrijvers, die de sneeuw trotseerden om naar de lunchroom te komen. We schreven sneeuwgedichten, hoe kan het ook anders. Later in de middag zou er in de Grote Zaal een evenement plaatsvinden: het afscheid van de zittende stadsdeeldichter en installatie van een nieuwe, met een band en veel feestelijkheden. Aansluitend zou het verhalenprogramma van Winters Binnen van start gaan. 

Wandeling

Het bleef maar sneeuwen, Tuindorp werd mooier en mooier, maar ook steeds minder bereikbaar. Het openbaar vervoer reed niet meer. De mensen die de levende kerststallen zouden bemannen hielden zich warm in de lunchroom. Het evenement werd gecanceld, maar de verhalenwandeling ging door, voorafgegaan door een kijkje in de kerstcontainers op het plein. Met lantaarns liepen we door het mooist besneeuwde dorp van Nederland. We mochten in prachtige huizen van buurtgenoten luisteren naar verhalen over Salomon en de koningin van Sheba en naar het verhaal over de gelukkige bramenplukker van Godfried Bomans. 

Het is een verrassing hoe dag twee van Winters Binnen zal verlopen. 's Middags is er een verteller in de Grote Beer.

Hindoeritueel 

Magische container

Pont gemist? Foto's maken!

Mevrouw SchrijfTaal is erg goed in de pont missen, vooral als ze haast heeft en net een halve minuut te laat de deur uit gaat. De afgelopen dagen trapte zij door regen en sneeuwstormen naar kerstborrels en brainstormsessies. 'Neeee!' riep zij naar de nèt wegvarende boot. 'Niet doen!' Daar staat ze dan pontverdorie en moet twintig minuten op de volgende 'Taspont' wachten. 

Terwijl ze verlangend naar het wegvarende bootje kijkt, ziet ze het laatste restje rode licht en de uitwaaierende vegen wolk in de lucht. Gelukkig heeft ze haar fototoestel bij zich.

De vertrektijden van de IJ-veren staan sinds enkele dagen handig bij elkaar op: http://www.ilovenoord.nl/index.php/de-pont/

Wintersfeer in de Grote Beer

Eergisteren postte ik hier het 'kerstgedicht' van Willem Wilmink. 'Wees niet bang voor kerst. Het zijn twee dagen.' Deze zinnen brachten mij in een goede stemming. Net als veel mensen ben ik in december vaak wat somber. Het gelukkige gezinnetje was niet voor mij weggelegd, dus de feestdagen zijn nogal eens beladen. Maar ik breng december steeds meer door op een manier die mij bevalt. Dit jaar doe ik mee aan Winters Binnen, is u dat al opgevallen?  In ieder geval hangt er sinds gisterenmiddag een opvallend bord aan mijn raam. En werk ik hard aan het verhaal dat ik ga vertellen. Het wordt steeds beter, met dank aan alle andere schrijvers en vertellers die bruikbare feedback gaven.

Winterhaiku

Zelf heb ik een aantal schrijfmiddagen georganiseerd in het Zonnehuis. Het is een klein groepje geworden. Enthousiast en schrijflustig. We schrijven, lezen elkaar voor, reageren, verbeteren en schrappen. De mooiste resultaten komen in een boekje. Vandaag sleutelden we aan winterhaiku. twee van mevrouw SchrijfTaal:

bladeren sterven

de tuin gaat rusten, ik oogst

een laatste bietje

decemberdagen

avonden beginnen vroeg

vlammetjes dansen

Van de weeromstuit heb ik bij Appie zelfs een lief kerstboompie gekocht, met lichtjes. Zou kerst echt leuk worden dit jaar?

Boeken/verhalen/gedichten - Verkopen/ruilen/schrijven/vertellen/luisteren

Gisteren was er boekenmarkt in de lunchroom van het Zonnehuis. Daar had mevrouw SchrijfTaal een bescheiden winkeltje. Tot diep in de vrijdagnacht had ze kaarten met afbeeldingen en poëzie afgedrukt. Ondanks een weigerende printer, opgefrommeld papier en andere narigheid sleepte ze zaterdagochtend haar sleurkoffertje vol boeken en kaarten naar het Zonneplein. Bij het uitpakken van het handeltje sprak ze al aardige buurtgenoten die haar boeken wilden kopen. Er volgden er meer. Er kwamen verhalenvertellers voorbij om flyers uit te delen. De mensen van stichting HATO ruilden een dure dichtbundel voor twee goedkopere. Met een hoofd vol gesprekken, een iets legere sleurkoffer en een broekzak met rinkelende munten kon mevrouw SchrijfTaal terug naar de Grote Beer.

In de Grote Beer sleutelde zij op zondag verder aan haar vertelverhaal voor Winters Binnen. Bij Het Hart op de Tong heeft zij het begin van haar verhaal verteld en het publiek achtergelaten met een levensgrote cliffhanger. Moeten ze maar terugkomen op 9 januari, dan wordt het vervolg verteld. En het hele verhaal natuurlijk op 19 december... Zie het programma van Winters Binnen.

Kerstgedicht

Mary, een trouwe vertelster bij het Hart op de Tong had deze keer een dik boek met gedichten van Willem Wilmink bij zich. Zij las het volgende voor:

Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen,

Dat is niet meer dan achtenveertig uur.
En uren, het ene vlug, het ander trager,
Uren vervliegen op den duur.
Raak niet verloren in herinneringen,
Wees toch een beetje wijzer deze keer.
Zing maar van ‘Stille Nacht’ als je kunt zingen,
Want stil zal het zijn, die nachten. Zeer.
Zing in jezelf: ‘De witte vlokken zweven
‘terwijl de regen langs de pannen ruist.
Het kind is niet in Betlehem gebleven:
Het is naar Golgotha verhuisd.
Gedenk de dieren op de schalen en de borden,
Die zitten meer dan jij in de puree.
Eten is beter dan gegeten worden,
Ook in de glans van Lucas 2.
Zeg ‘nee’ als mensen je te eten vragen,
Want in een andermans gelukkige gezin
Daar is de kerstboom enkel te verdragen
met een uitslaande brand erin.
Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen.


Dat vindt mevrouw SchrijfTaal een fijn gedicht.

Van oude banken en nieuwe in de Grote Beer

Als het op dit weblog even stil blijft, is dat meestal het gevolg van grote drukte in de Grote Beerstraat. Tussen het werven voor en het geven van schrijfgroepen door wordt er geschreven aan nieuwsberichten voor ilovenoord, aan een verhaal om te vertellen bij Winters Binnen, even een rondje gemaakt langs de groepen om een naschools project 'Durf jij?' te introduceren voor Stichting Wijsneus, overlegd, geoefend met verhalen vertellen, geëvalueerd.... Bent u er nog? Ik ook hoor!

Om het huisje wat gezelliger in te richten ben ik tussendoor naar IKEA geweest en heb daar onder ander een nieuwe bank gekocht. Die kon dezelfde avond nog bezorgd worden. Er was nog een probleempje: de lelijke oude bank stond er nog. De Kringloop kwam een paar dagen later kijken, of het nog wat was. Nee, daar kon echt niemand meer blij mee gemaakt worden. Dat werd Grof Vuil bellen. Na een tijdje in de wacht bij Het Stadsdeel kreeg ik te horen dat er al een paar jaar geen grof vuil meer opgehaald wordt bij de huizen in Noord. De samenwerking tussen Kringloop en Grof Vuil was hier maar van korte duur. Wat nu?

Ten eerste heb ik maar één paar bescheiden spierballen, en geen auto, noch een rijbewijs. Grof vuil wordt hier nog een keer per maand opgehaald. Die dag was net geweest, en zelf wegbrengen was ook geen optie. ik zag mijzelf nog een maand lang met de oude bank en de grote doos met de nieuwe Ektorp in de kleine woonkamer zitten. Het inklapbare tafeltje en de stapelbare stoelen had ik inmiddels al in elkaar gezet.

Ik deed een zwakke poging om de beige bank door de achterdeur in de tuin te schuiven. Dat lukte natuurlijk niet. De bank paste niet of nauwelijks door de deuropening. Ik rukte wat aan een armleuning, die wel los bleek te zitten, maar niet los genoeg. Ik ging op mijn rug op de bank liggen en zette met mijn voeten af tegen de leuning: 'Eraf zul je, kreng!' Maar nee. Toen ontdekte ik aan de onderkant een paar bouten, waarmee de armleuningen bevestigd waren. Ze waren godzijdank niet vastgeroest, dus kwamen met gemak los. Toen kon ik de bank verder demonteren en in de achtertuin parkeren, tot de Grof Vuil ophaaldag in januari. Dan moet ik wel even een extra stel spierballen lenen om de onderdelen naar de ophaalplek te sjouwen. Buurman?

Het in elkaar zetten van de nieuwe bank was trouwens een fluitje van een cent. Ook al stond er aan het begin van  het montageschema een doorgestreept mannetje met een moersleutel, en twee blije mannetjes, waarvan de ene een moersleutel in zijn hand had, en de andere een potlood achter zijn oor. 'Doe dit klusje vooral niet in je eentje', betekende dit plaatje. Deze eigenwijze dame heeft die zes bouten er zelf aangedraaid, de poten eraan geschroefd en de bank rechtop gezet. Bekleding erom, klaar! De poezen en ik hebben er al heerlijke dutjes op gedaan.

Prutsurprisepret

Nee, we hadden er dit jaar geen zin in, mijn katten en ik. Geen winterpeen in de schoen, geen surprises en zeker geen flauwe rijmpjes. Dus we spraken af er niets aan te doen. Maar als mij als dichter wordt gevraagd om hulp te bieden bij hoge rijmnood, dan ben ik de beroerdste niet. Dus fietste ik door de sneeuwprut naar de Noorderparkkamer met mijn  EHBR-trommel en nam toch deel aan de Sinterklaassurprisepret. En: hij kwam! Hij kwam, en hij was een goeie Sint! Hij had mooie antwoorden op alle vragen van nieuwsgierige kinderen en grote mensen.

Voor één keer gesmoord

Alweer zo'n prachtige dag om binnen te blijven, te lezen en te schrijven. Ik houd u in de tussentijd even bezig met een gedicht van een jaar geleden (zie ook hier) en een foto van het uitzicht uit mijn slaapkamerraam en (lager) mijn keukenraam.

Verwintering van Holland

Treinend door Holland
zie ik wollige dieren
als donkere vlekken
in sneeuwland staan
rijen gelijkvormige
woonkwartieren
onder zachte dekens
verscholen gaan
en in de oneindige
witheid verdronken
hekken en paaltjes
verdelen het land
lichtmasten, kabels,
verdwaalde bomen
grafische tekens
uit de losse hand
de lucht hangt heel laag
en het zicht wordt er langzaam
door groeiende, vallende
vlokken verstoord
en in alle contreien
is de stem van de denker
in broeikasgedachten
voor één keer gesmoord

Wilma van den Akker, 20-21 december 2009

naar:  Herinnering aan Holland, Hendrik Marsman

Winters binnen

Vandaag ben ik lekker binnen gebleven. Omdat ik niet van plan was naar buiten te gaan, heb ik zomaar wat vloekende kleren aangetrokken van het stapeltje 'nog één keer dragen, dan in de wasmand'. Een bruine broek, oranje t-shirt en een groene trui. Paarse sokken vond ik wel bij dit ensemble passen. En vooruit: blauwe oorbellen. Geen gezicht, maar ik verwachtte dan ook geen bezoek. En de poezen kan het niets schelen. Om een pakje van TNT-man aan te pakken, heb ik alleen mijn hoofd om de hoek van de deur gestoken. Brr, koud!

Het was een prima dag om IKEA-stoeltjes in elkaar te schroeven en met drie poezen op de oude bank te suffen. De oude bank wordt binnenkort opgehaald en dan pas heb ik plek om de nieuwe in elkaar te zetten. Tenslotte schrijf ik vandaag aan een verhaal voor Winters Binnen. Winters Binnen is een verhalenfeest dat 17, 18 en 19 december in Amsterdam Noord gehouden wordt. Bezoekers kunnen naar verhalen luisteren in verschillende huizen en gebouwen in Tuindorp Oostzaan. Vorig jaar had ik mijn huisje beschikbaar gesteld voor de vertellers. Dit jaar ben ik behalve 'huis' ook verteller. Ik heb gedichten en een poëtisch verhaal beloofd. Het programma staat inmiddels op de site. Zie: http://www.wintersbinnen.nl/

Mijn huisje krijgt ook zo'n verlicht bord

Over winnaars en Winters Binnen

Net als vorig jaar in november, heb ik deze maand 50.000 woorden getypt als grondstof voor mijn roman. Bij elkaar al 100.000 woorden dus. Ik kan bijna niet wachten met plakken, schrappen, schuiven en verder schrijven om de roman daadwerkelijk te laten groeien. Ik houd mijn lezers op de hoogte. 

Inmiddels doe ik erg mijn best om de schrijfgroep tussen Sint en Kerst te kunnen starten, nog een paar aanmeldingen..... En ik werk aan een vertelverhaal voor Winters Binnen, de verhalenroute door Tuindorp Oostzaan, die onder andere mijn huisje aandoet.

Levensverhaal

Ook heb ik mijn lieve vader beloofd om zijn handgeschreven levensverhaal voor hem uit te werken. Toen hij me zijn volgeschreven bloknootvellen gaf, zei hij - niet voor de eerste keer: 'Misschien is het niks hoor, kijk maar of het wat is, misschien kan het zo in de prullenbak.' 'Pa', antwoordde ik, 'het is jouw verhaal, dus dat is sowieso iets. Ik vind het ontzettend stoer van je om het op te schrijven!' 

Nu heb ik de eerste 27 handgeschreven pagina's gelezen. In het verhaal staan familie-anekdotes. Het zijn 'sterke' verhalen, die steeds opnieuw verteld worden, omdat ze op de lachspieren werken. Maar ik las ook details die nieuw voor me zijn, over een hardwerkende man die met zijn baas onderhandelde over een paar guldens meer in zijn loonzakje. Ik ben zo trots op die man. Op zijn 74e, met niet meer dan Lagere School en één jaar ambachtsschool in de jaren vijftig, zit hij nu aan de eettafel het verhaal van zijn leven op te schrijven.  

'En? Is het wat?' vroeg mijn vader. Ik vertelde dat ik geraakt was en nog een keer hoe stoer ik het van hem vond, om dit met zijn ene jaar ambachtsschool op te schrijven. 'Nou, op mijn leeftijd is een schouderklopje ook nog steeds welkom,' zei pa. Heerlijk, zo'n schouderklopje dat aankomt. Ik hoop dat hij nog meer blaadjes vol gaat schrijven en ik zal hem helpen om er een boekje van te maken. Misschien moet ik er ook zo'n plaatje met 'Winner!' op plakken.

Fluister mooie dingen

Naast schreeuwen om cultuur (zie afgelopen zaterdag) is er ook een actie gestart om mooie dingen te fluisteren. Dat is meer mijn stijl en die van vele kunstenaars. Meer hierover op dit adres. Mijn bijdrage:

Ren dement

Een schilder levert scheve schetsen

de danser struikelt af en toe

zelden gaat een dichter

rechtsstreeks naar zijn doel

Bewust verdwaalt hij

in een woud van mensen

wensen dat hij ergens uitkomt

Is slagersjongen, winkelmeisje

madelief of zwijnentemmer

Kilometers kladpapier verslijt hij

vellen vol met losse letters

als Borges' bieb van Babel*

Tot in die meningloze massa

een pijltje staat --> recht in het oog

hier gaat een neus omhoog, een mond

krult mee. Dát is de zin van kunst

het rendement

24 november 2010

*Een verhaal waarin een oneindige bibliotheek wordt geschetst. Alle mogelijke boeken komen in die bibliotheek voor, ook die waarin de letters in willekeurige volgorde staan.

Filmpje het Hart op de Tong

Lennert Ras, die vorige keer filmde bij het Hart op de Tong, heeft het filmpje klaar! Ik kreeg het er weer helemaal warm van. Je kunt het vinden op:

 

http://bit.ly/adRkIt (gele link 'Hart op de tong' midden midden)

Het was goed om er bij te zijn

Het meisje en de trom: Meander Klassieker

Het meisje en de trom

Zij had een trom gevonden om te slaan.
Toen werd zij van metaal tot in haar tanden
en trok een tinteling naar beide handen
om op de trommel met stokken te slaan.

Om met de trom op het toneel te staan
achterovergebogen aan de banden
die haar verbonden met de bonzen van de
gespannen wanden van dit gromorgaan.

Haar ogen zijn gesloten, want zij voelt
het rhythme door haar lichaam zegevieren,
een drift die zich op de roffelen koelt.
Offer en overmacht slaan in elkander om.
Meisje en instrument paren als dieren.
Het levend meisje en de dode trom. 


Gerrit Achterberg (1905-1962)


Een vrouw met een contrabas bracht dit gedicht onder mijn aandacht. Bij een samenkomen van muziek en poëzie zong en speelde Kim Soepnel 'Het meisje en de trom'. De donkere bastonen brachten de trommelslagen tot leven, haar stem de tekst. De intensiteit en de klanken van het gedicht bleven me bij, wat een goede reden is om het gedicht als 'Klassieker' te bespreken.

Achterberg. Wat over de dichter te zeggen, wat nog niet eerder gezegd is, bijvoorbeeld in eerdere bijdragen aan Meander Klassiekers, of in zijn biografie bij de Koninklijke Bibliotheek? Uit de bekende informatie over zijn leven vind ik het voldoende om te noemen dat geweld en gekte daarin belangrijke plaatsen innamen. Zijn belangrijkste thema was het door middel van zijn poëzie opnieuw tot leven brengen van een dode geliefde. Lees bijvoorbeeld Klassieker nummer 69, de bespreking van 'Fotografie', door Rutger H. Cornets de Groot. 


Lees hier verder.

Schrijven in het Zonnehuis: die donkere dagen verdrijven

Aanbod: vijf middagen schrijven tussen Sint en Kerst

De tweede cursus 'Schrijven als Levenskunst' is afgerond. Lees hier een bijdrage van een deelneemster aan de tweede cursus.  In het voorjaar zal ik weer een cursus geven bij het Humanistisch Verbond, onder een nieuw thema, maar graag wil ik eerder een schrijfgroep voor volwassenen geven, liefst hier in Tuindorp Oostzaan. Ik kreeg ook verzoeken om verder te gaan, vandaar dit aanbod.

Zonnehuis
Bij voldoende belangstelling kan ik vijf lessen geven tussen Sinterklaas en Kerst op een heel aantrekkelijke lokatie: Het Zonneplein in Tuindorp Oostzaan. De lunchroom van het Zonnehuis is daarvoor beschikbaar op de volgende middagen:
Dinsdag 7 en woensdag 8 december, dinsdag 14 en vrijdag 17 december en dinsdag 21 december.
Tijd: van 14.00 tot 16.00 uur. Kosten: € 55,- per persoon, exclusief 19 % btw. Bij een minimum van zes deelnemers kan de groep van start gaan. In de lunchroom kun je koffie, thee en heerlijke taart kopen.

Plezier
Mijn lessen bestaan uit leuke oefeningen om het schrijven te stimuleren en vooral ook het plezier erin. De groep deelnemers dient als klankbord om uit te proberen of wat je hebt geschreven 'werkt'. Er wordt regelmatig gelachen bij het voorlezen van de teksten, maar ook ontroering doet zich voor. We geven elkaar op een prettige manier feedback om de schrijfvaardigheid verder te ontwikkelen. Het beste recept blijft nog steeds dit: filmpje.

Thema's
Met de oefeningen sluit ik zoveel mogelijk aan bij de wensen van de deelnemers. Er kan geoefend worden met verhalen, poëzie en dialogen schrijven. In deze periode zullen thema's als licht en donker, feestdagen en familie aan de orde komen. Maar neem vooral ook jezelf en je eigen onderwerpen mee!

Boekje
Van de geschreven teksten wordt een boekje gemaakt, wat nog max. 3 euro extra kost. Meld je aan bij SchrijfTaal en ervaar hoe blij je wordt van schrijven.

De bruis van het Zonnehuis

Lovely en Shirley

'Elkaar verhalen vertellen is vitamine voor het dagelijks leven,' zei Peter Faber vanmiddag na afloop van het Hart op de Tong. Wat mij betreft was deze middag weer een heerlijke multivitamine bruistablet met de Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid humor, ontroering, verhalen, poëzie en muziek in majeur, mineur en alles daartussen. Gebracht door bewoners van Tuindorp en mensen van ver. Een schoolmeisje, een gewezen reisgids, een gepensioneerd docent levensbeschouwing, een professioneel verhalenverteller, een Canta bestuurder en nog veel meer verteltalenten. Wil je weten wat deze mensen allemaal te vertellen hebben, kom dan de volgende keer luisteren. En probeer je maar te beheersen om je eigen verhaal te vertellen. Want het werkt aanstekelijk, echt waar. Blijf komen, om de veertien dagen op zondagmiddag, behalve Tweede Kerstdag! Van 14.00 - 16.00 uur in Theaterstudio Zonneplein.

Nancy Wiltink van Tuin aan Zee

Het verhaal van Nancy ging over de duivekater, zie ook: tentoonstelling 'het geheim van de duivekater' in Museum de Noord.

Bye bye, natuurklasje!

Voor de eerste keer was het zulk beestenweer dat het natuurklasje binnen bleef. Dan maar beesten op het bord tekenen... Deze beesten konden niet meer mee in het boekje, dat inmiddels gedrukt en uitgedeeld is. Het was de laatste les van dit blok. Dag kinderen, nog veel natuur- en schrijfplezier. Misschien kom ik jullie nog eens tegen. In januari geef ik weer een blok natuur- en milieu-educatie in de Molenwijk. 

Schrijven tot de vonken er vanaf vliegen

Jean Dubuffet (1904 -1985): La-tafel

Een fijn schilderij. Het grote vlak heeft de textuur van verbandgaas, gips en een enkele pleister. Onderaan een minuscuul donker vlekje, een paar stompjes van poten. De schilder heeft vette witte verf op een donkerbruine ondergrond gekwast en daarin gekrast met zijn paletmes en de achterkant van zijn penseel. Zo zijn die donkere lijnen ontstaan.

Aan mijn schrijftafel gezeten staar ik uit het raam. Een rode weerschijn valt over het tafelblad. Is er brand, vuurwerk? Toch niet weer die klootzak, die...?

Een venijnrood hoofd splijt open en spreekt: 'Wat nou, schrijftafel? Denk jij echt dat je voor alles de oplossing hebt?'

Schrijftafel: 'Ik sta in ieder geval stevig op mijn poten en mijn laatje kan ècht open!'

Vulkaan: 'Waarom zou ik in godsnaam in jouw laatje willen kijken? Wat zou ik er vinden, een paar verkreukelde foto's en afgekloven pennen? Dat moet dan de diepte van jouw ziel voorstellen? Pathetisch! Ga je blad poetsen, het zit vol vlekken!'

'Je maakt me bang, jij berg vol venijn. Bang dat je mijn blad schroeit, de papieren erop als as laat vervliegen.'

'Daar sta je nou met je vurenhouten pootjes. Eén lik van mijn tong en je bent er geweest!'

'Ik heb geen verweer. Papier is geduldig, maar brandbaar. Laat me alsjeblieft met rust, ik smeek het je!'

'Mijn honger naar hout is niet te stillen. Als ik jou niet opvreet, dan ben ik er geweest.'

'Dus nu zeg je dat je míj nodig hebt om te overleven?'

'Ha! Voor jou tien andere tafels. Ikea staat er vol mee.'

'Je spreekt jezelf tegen met je dubbele slangentongen. Heb je mij nou nodig of niet?'

De vulkaan laat een dreigend gegrom horen, maar spreekt niet.

Schrijftafel: 'Ik vrees dat ik niet zonder jou kan. Dat het papier saai en grijs blijft zonder jouw weerschijn. Maar kom niet te dichtbij, alsjeblieft.'

De vulkaan vonkt, knettert en sist: 'Tsssssssss!'

Pierre Alechinsky: Cobras vulcanologiques, 1970